Güzin Abla olmak......İnsanların derdine - güya - çare bulmak. Herhangi bir konuda ne yapmaları gerektiğine karar verememiş olanlara yol göstermek...Yani akıl hocalığı yapmak......Kendin bir sürü problemlerle boğuşurken, başkalarının sorunlarına çözüm aramak......Bu zor bir iş.

Bazen ben de yaparım bunu.Yaşım yerini buldu ya, zaman zaman gençlere akıl hocalığı yaparım; daha doğrusu yapmak zorunda kalırım. Herhangi bir sorunu olan yakınımı, arkadaşımı, komşumu sabırla dinler; sonra kendilerini rahatlatacak sözler söylerim. Kendimce doğru bulduğum şeyleri yapmalarını öneririm.Güzin Abla olurum yani.....Bu konuda ne kadar başarılıyım, bilemem.

Zaten nasihat etmek, akıl vermek dünyanın en kolay işi...Böyle derler ama, bence o kadar kolay değil. Çünkü bunu yapabilmek için, bazı konularda bilgi ve özellikle tecrübe sahibi olmak gerekiyor. Bir de ağzınız lâf yapacak. Bu da yeterli değil aslında. ”Ağızla pilâv pişmez, yağla pirinç gerek,” demiş atalarımız.... Sonra öğüt vereyim, yol göstereyim derken, iş iyice sarpa sarar. İşte o zaman ayıkla bakalım pirincin taşını. Güzin Abla olmak zor iş.Yine de bazen Güzin Abla olmaktan alıkoyamam kendimi....Çünkü, çevremdekiler bu konuda zorlarlar beni.

Bakın bir gün nasıl Güzin Abla oldum:

Geçenlerde, uzaktan akrabamız olan genç bir bayan sabah kahvesine geldi. Elimde tv kumandasıyla karşıladım kendisini. Kapı çalındığında kumandayla cebelleşiyordum çünkü. Kumanda tutukluk yapıyor arada bir.Çakılıp kalıyor bir kanalda, kanal değiştirmek ne mümkün! Eşim de yok evde.Zaten onun yokluğunda olur ne olursa.Aletler, makineler de hep eşim yokken bozulur.N’olur sanki , eşim evdeyken çıksa bu arızalar.Yok, hep o yokken arızalanır.Bu da benim şanssızlığım olsa gerek. ” Kadersiz köpek, kurban bayramından önce ölürmüş,” ya, bizde tam tersi olur.Ne zaman bir arıza söz konusu olur, eşim evde yoktur. İşin yoksa yol bakalım saçını başını.....

Neyse, konuğumla kapıda sarıldık, öpüştük falan. Konuğumla birlikte salona girince, “ Kahretsin! “ diyerek, kanepeye fırlattım kumandayı..
- “ Kusura bakma! ” diye özür diledim, bu davranışım için.
Arkasından,
-“ İkide bir bozuluyor bu kumanda.Sinirlendim de....” diye devam ettim.
Dedi ki konuğum:
- “ Bizim kumanda da arızalıydı, Osman tamir etti... Eşim çok becerikli. Elinden her iş gelir. Gönlü olsa tekeden süt çıkarabilir... “
Gülümseyerek devam etti:
-“ Evde bozulan, takılan, kırılan, çatlayan, patlayan her türlü alet ve makineyi tamir edebilir.Hatta bu konuda, beyaz eşyaların servis elemanlarını cebinden çıkarır.Onların yapamadığı arızaları bulup,- parça değiştirmeden – makineyi çalışır hale getirebilir.”
-“Aman ne güzel!” dedim.
Devam etti eşini methetmeye:
- “ Elektrik, su tesisatı ile ilgili bilumum arızaları gidermek, hemen her türlü makinenin onarımını yapmak kendisi için çocuk oyuncağı gibidir. Bu da bir yetenek olsa gerek.”
Ben aldım sözü:
- “ Kesinlikle! ” dedim. “ Ben, bu konularda çok ama çok beceriksizim.Tüp değiştirmek bile benim için zor.Bazen, iki kumandası olan televizyonda istediğim kanalı bulmakta bile zorlanırım. Bir paketten başka bir pakete geçemem,” dedim.

Konuğum yüzünü ekşiterek :
- “Ama, eşim çok becerikli olduğu, her türlü onarımı yapabildiği halde evimizde arızadan geçilmiyor,” dedi. Ve saymaya başladı:

- “ Evde arızalı üç tane duy var.
Bulaşık makinesinin deterjan kapağı bazen açılmıyor.
Konsolun bir kapağı tam kapanmıyor.
Balkonun salona açılan kapısı da kapanmıyor, ancak kilitleyerek kapatabiliyorum.
Tuvaletlerden birinin rezervuarı bozuk.
Fırınımın çakmağı da arada tutukluk yapıyor.
Salondaki pencerelerden birisi tam kapanmıyor.Hatta sert bir rüzgâr esince, hop açılıyor.”
Daha devam edecekti ki, araya girdim:
- “ Hani, eşim ter türlü arızayı yapabilir demiştin ? ”
-“ Evet... Dedim.....Ama - yapar- demedim ki, ya – pa – bi – lir dedim.Yapmakla yapabilmek arasında dağlar kadar fark var.Yani yapabilir ama, canı isteyince. Bir gün çıngar çıkacak ama, bakalım ne zaman.....” dedi.

Çok iyi tanıyorum eşini. Evine, eşine, çocuğuna bağlı birisi....Yalnız, yapması gereken tamiratları zamanında yapmıyor, tek eksiği bu....O kadarcık kusur, kadı kızında da olur. “ Hiç üzüm yoktur ki, ardında çöpü olmaya,” demişler.......Bir insan hem su tesisatçısı, hem elektrikçi, hem marangoz, hem iyi bir eş, hem iyi bir baba olamaz. Joker mi adamcağız.....Tabi içimden söylüyorum bunları.

Dedim ki konuğuma:
-“ Eşinle mutlusun, o iyi bir eş, iyi bir baba; iyi de bir işi var, değil mi? “
Memnun memnun gülümseyerek:
-“ Evet, o çok iyi bir eş, çok iyi bir baba.” dedi.
-“ O zaman hiç yakınma.........Sen , çok iyi yapabildiğin halde, yapmadıklarını düşündün mü hiç? ” diye sordum.
O daha düşünürken, ben yanıtladım kendi sorumu:
-“ Örneğin sen çok temiz bir hanımsın. Mutfakta, temizlikte çok iyisin. Ama, her hafta temizliğe kadın çağırıyorsun,” diye çıkıştım.Konuğumun sessiz kalmasından cesaret alarak;
-“Çok güzel örgü örersin ama şu üzerindeki kazak örme kazak değil, hazır kazak,” deyiverdim. Kırılmasın diye bir örnek de kendimden verdim:
-“ Geçen sene bir etek biçmiştim kendime, hâlâ duruyor; canım hiç dikmek istemiyor.........Şu perdelere bak! Ne kadar islenmiş.Bir türlü yıkayamadım........Kimse mükemmel değildir.”
Şöyle bir düşündü.Başını, sözlerimi onaylarcasına sallayarak,
- “ Haklısın Kâmuran Abla, bunu hiç düşünmemiştim,” dedi........

Sevgili Hanımlar! Eşinize karşı anlayışlı olunuz. Düşününüz ki eşiniz anlayışlı, iyi bir eş, iyi bir baba.......Bunun yanında da bazı eksikleri, kusurları var.Elbette olacak.O bir ilâh değil, bir makine hiç değil...........Hem iyi bir eşe sahip olacaksınız, hem mutlu bir yaşamınız olacak; ama bunun yanında da hiçbir eksiğiniz olmayacak. Nerde o bolluk!.......... Ne demiş atalarımız: “ Hem karnın tok olacak, hem börek tepsisi bütün kalacak.” .......Yok öyle üç kuruşa beş köfte.