İzEdebiyat - Arzu Menteşeoğlu - Günlük

Duygularımın çeşitliliğini görmek istiyordum, bambaşkalığımı yaşayarak, yaratana karşı sorumluluğumu gerçekleştirmek. Görünenin ötesinde derinliği olan bir yaşantım olmalıydı. Kendi zevklerim, doyasıya coşkunca yaşanan duygularım... Yalın duygularla yetinmek hayatı sınırlar. Duyguları çözümleyip, ifade edilebilecek kadar farkında olan birey yalın zannettiği duygularının hiç de sandığı kadar yalın olmadıklarını fark eder. Belki, gerçekten basit olmadığından ya da üzerinde düşünüldükleri için komplikeleştiklerinden. Bunun önemi yok, sonuçta bizi etkileyen sonsuz etmenle duyguların sonsuz çeşitliliğinde yaşıyoruz. Duygu dünyası farkında olan için, o kadar hoş ve sınırsızdır ki... Sınırsızlığı çeşitliliğinden gelir. Hiçbir duygu bir diğerine benzemediği gibi, aynı duyguyu yaşadığımızı sandığımızda bile farklı frekansla, farklı boyutta yaşamışızdır. Hiçbir duygu bir daha gelmez. Aynı; yeryüzüne sadece bir kere inmeye hakları olan yağmur melekleri gibi.

             Sevdiğimiz zaman, bir koridor boyu sıra sıra dizili kapılardan birinin önüne gider ve üzerinde 'sevgi' yazanı açarız. Karşımıza daha önce hiç görmediğimiz bir yer çıkar. Bakmasını bilmeyenler ise, burayı daha önce defalarca gördüklerini iddia ederler. Bir sevinç hayatta asla bir diğerine benzemiyor. Üzüntüler de öyle, aynı şekilde sonsuz huzuru hissettiğimiz anlar da. Aslında, 'sevgi' kapısını her açışımızda, çok çok farklı sonsuzluklara girmekteyizdir. Acı, hoşlanma, hüzün, öfke, huzur,...hep aynı. İfade edemiyoruz, dilimizde o kadar kelime yok çünkü. 'Sevgi' duygusunun bir yabancı dilde yirmi beş ayr kelimeyle ifade edilidiğini duymuştum, buna rağmen yirmibeş kere yirmibeş ayrı duygu var. Tek bir duygunun çeşitliliğiyle ayrı bir dil oluşturulabilir.

             Varlık olarak, maddeye bağımlı olduğumuz kadar, duygusal olarak sonsuz sınırsızlığız. İç dünyamız nedeniyle bambaşkayız, benzersiz ve yapayalnız. Diskolarda tavandan sallanan aynaları bilirsiniz küre şeklinde parçalı olanlar. Işık kaynağı aynı olmasına rağmen her bir parça ışığı farklı yansıtır. Evrenin ortasında zamansızlık ve mekansızlıkta, geçmiş-gelmiş ve gelecek tüm insanları kapsayan kocaman bir ayna düşünüyorum, herbirimiz aynanın bir kırığıyız ve varlığı kendimizden yansıtıyoruz. Bizim yansıttığımız ışını, bizim yansıttığımız yöne yansıtan bir başkası daha yok. Bu nedenle farklı yaşam dilleri kullanıyoruz. Aslında tam bir mutlak yalnızlık içinde olmalıydık. Herbirimiz farklı bir yaşam dili kullanırken nasıl olup da birlikte yaşayabildiğimiz konusu bana göre bir mucizedir. Işınları az aralıklı yerlere yansıyanlar birbirleriyle anlaşabiliyor, benzer yaşam dillerini paylaşabiliyorlar. Hepsi bu...

             Herbirimizin bunca farklı olması bir yana kendi içimizde de sürekli aynı ışığı yansıtmadığımız için tutarlılıktan yoksunuz. Duyguları yaşayıp geçen biriyle, üzerinde düşünen, o anda tam olarak ne hissettiğini anlayan ve nedenlerine kafa yoran biri elbette sözünü ettiğim çeşitliliği yaşayacak ve his dünyasında daha çok kelime kullanabilecektir.

             Kendine ve çevreye yöneltilen kuvvetli ışıklar, daha çok şeyden daha derin duygulanımları beraberinde getirir. Böylesi bir uğraş 'hissettiklerimin daha yoğunu, daha fazlası olmalı' çabasını kaçınılmız kılıyor. Harikülade bir manzara karşısında, tüylerimi diken diken edip gözlerimi yaşartan duygudan da, yaşanan dramlarla hissedilen acıdan da daha çoğu olmalı... Yaşama karşı, 'iyi yapılan bir şeyin daha iyisi' için gösterilen hırsı duyuyorum. Hissettiklerim yetmiyor. Çünkü her dikkat ve sarf edilen çaba, daha önce hissettiklerimdem ayrı bir duygu ve daha önce düşündüklerimden ayrı bir düşünceyi seriyor önüme. Hayat daha çekici hale geliyor. Yeteneği olan bir virtiözün parçayı mükemmel çalabilmek için hissettiği hırs ve daha çok çalışması gerektiğini bilmesi gibi. Yaşamın sanat haline gelmesi için, yoğun duygulanımlar, gözlemler ve paylaşımlar gerekli.

             Duygu ve düşüncelerimiz üzerinde düşünmek farkındalığımızı arttırır. Ayrıntılara sarfedilen dikkat insanları anlamamızı, olayların gerçek yönünü görmeyi, doğadan lezzet almayı sağlar. Aynı sanat eserine gelişi güzel bakıp sadece tuval üzerinde ne olduğunu algılayan biriyle, renk uyumlarını ve tonların geçişlerini gözleyen, ressamın sanat yaşamını bilip karşısında bulunan resmin yapıldığı yılın önceliklerini... bilerek resmi inceleyen birinin algılayışlarındaki fark gibi. Ben buna 'bilinçli yaşam' diyorum. Yaşamın sanat haline getirilmesi. Kendimi bir enstrüman olarak değerlendirirsem, istediğim; onunla yapabileceğim herşeyi son noktasına kadar yapabilmek.

             Yabancı dil öğrenen bir birey ortalama üçyüz kelimeyle kendini yeterli derecede ifade edebilir, hiç zorlanmadan iletişim kurabilir. Zaten vasat bir birey de, ana dilini ortalama bu kadar kelimeyle konuşuyordur. Üçyüz kelimeyle konuşan bireye karşın, bin beşyüz kelimeyle konuşan bireyin daha zengin iç dünyası olduğunu düşünmez misiniz. Kafasında daha çok kavram ve bu kavramların değişik versiyonları olduğu için, onları ifade edecek kelimelere ihtiyacı vardır. Bunun tersi de doğru, daha çok kelime bilmesi, daha çok kavrama sahip olmasına neden oluyor. İlk bakışta harikulade olan durumun, bin beşyüz kelimeyle kendini ifade eden bireyin, üçyüzlük bireylerce anlaşılamaması ve yalnızlığa itilmesi gibi çıkmazı da var. Sonuçta her güzellik paylaşılmakla büyür.