Rıza Tevfik’in şiirinde söylediği başlıktaki mısra dilimden düşmüyor. Galiba ruh halim kendini ifade etmekte zorlanınca, kendince bazı şeyleri anlamlandırmaya çalışıyor…

“Bir çürük ipliğe hülya dizmişiz”; uzun, umutlu, hülyalı bir yolun menziline yaklaşırken bunu anlamanın yorgunluğunu taşıyorum şimdi üzerimde… Zaferlerim zafer, sevinçlerim sevinç değil ki o çokça arzu ettiğim vuslatın nasip olmayacağına eminim artık..
Peki, vuslat olmayacak diye bu aşktan vazgeçer miyim?
Vazgeçmeyeceğim elbette!

Dahası vazgeçmeyi aklımın ucundan bile geçirmeyeceğim. Ancak eskisi gibi de akmayacağım. Coşkum, heyecanım, arzum ve isteklerim eskisi gibi olmayacak.
Görme arzum, onu bir bebek gibi sevme isteğim, gözlerinde kayboluşlarım, avuçlarını öpesim, uykusuz gecelerim, erken uyanıp, geç yatmalarım, ideal hayallerim ve sadece onu hayalimde görmek için kafamı yastığa koyuşlarım olmayacak…
İlla yanımda, yöremde, yakınımda olması da gerekmiyor. Hatta onun uzaklaşması ya da kendini bu aşkın uzağına bilinçli şekilde düşürmüş olması da düşüncelerimi değiştirmeyecek!

***

İnsanın yüreği, adına yaşam dediğimiz bu akışta bir yığın sorunlarla karşılaşıyor. Yaşarken aldığınız her yara, zaten hassaslaşmış ruhumuzu bulaşık teli gibi delik deşik edebiliyor. Her gün ve her saat farklı bir ruh haliyle sürdürdüğümüz bu yaşam, çokça sıradanlaşmış olsa da hedef ve gayenizden dönmediğiniz ölçüde kemale ermeye, olgunlaşmaya devam edebiliyorsunuz..
Bu az şey mi?
Değil elbette.
Ve bazı şeyleri anlayıp özüne hakim olmaya başladıkça yüreğinizin daha çok yandığını hissediyorsunuz. O an kendinizi müşterisi olmayan bir malın haris tüccarı, kimsenin bakmadığı o eşyanın bigâne çığırtkanı gibi görüyorsunuz.
Sonra konuştuklarınız geliyor aklınıza; “sen böyle yap, şöyle yap…” diyen dostlarınıza bir tekebbürle; “Yahu elimde değil! Sevgisini Allah gönlüme koymuşsa, ben ne yapayım?”…
Daha sonra başkaları için olamayanın size birkaç numara büyük geleceğini anlayıp artık bir yol alamayacağınızı fark ediyorsunuz.
Şimdi upuzun bir ara. Ve avuçlarımızın içinden akıp giden zaman, kaybolan yıllar…
“Önemli olan harici alem değil de dahili alemmiş” diyorsunuz.
Eleştirilerden menfi olarak etkileniriz de övgüler hiçbir realiteyi değiştirmiyormuş gerçekten.
Bir çuval övgünün bir incir çekirdeği etmediğini adamakıllı deneyimlemiş oluyorsunuz.
Şimdi gene düşünüyorum!
Diyorum ki gerçekten bunca sevmekle yanlış mı yaptım?
Hayır. Katiyen hayır…
Yaptığım iş; yapabildiğim iştir benim.
Belki onu iyileştirmeye yetmedi sevgim.
Yeter diye düşünüp arkasından gelişen bazı iletişimsizlikler gözümde onu birazcık soğutmuş olabilir işte hepsi bu… Ve o eski arzum, özellikle onun kendini bulabilmesi için çok önemli gördüğüm “adım atma cesareti“nin olmadığını görünce bir beklentimin kalmadığını daha iyi anlıyorum.
Her ne olursa olsun, ben yine de bu aşkı içimde yaşatmaya devam edeceğim. Çünkü beni ben yapan ve kendimi bulduran esas şey; ne gezmelerim, yemelerim, içmelerim! Ne harcamalarım, almalarım, satmalarımdır. Belki bunlar kemale ermek ve olgunlaşmamda birer ayrıntıdır ama esasen ben, aşkla yüreğimin yufkalaştığını, merhamet ve sevgimin geliştiğini gördüm.
Son tahlilde bu tende yüreğim atmaya devam ettikçe korku ile ümit arasında yaşayarak, bazen sevinip, bazen üzülecek, bazen korkup, bazen de savaşarak yaşamaya devam edeceğim. Ucu nereye çıkarsa çıksın, ömrümün sonuna kadar adeta bir organım gibi olmuş aşkımdan, muhabbetimden vazgeçmeyeceğim… Çünkü aşkın bana değil, benim aşkla yaşamaya ihtiyacım var…
Aşkla, muhabbetle sevgiyle kalın… zira bu dünyanın en değerlisi bunlardır.. Ötesi ise laf-ı güzaftır.