Tehlikeyi dışarıda arama alışkanlığımızın yanında ters giden her şey bir gerekçe bulma kolaylığımız sinemaya olan yaklaşımımızda da kaynaklanıyor. Sinema – medya kötülüklerin anası olarak algılanıyor. Çocuklar, gençler hatta yetişkinler bozuldu mu suç hemen sinema – medyaya atılıyor. Suçlanacak nesne ortada ve kendini doğrudan savunamadığından Müslümanların buna yüklenmesi kolay oluyor. Ahlak bozulur nedeni sinema, gençler kötü alışkanlıklar edinir ya da yoldan çıkar nedeni sinema, kadın – erkek aldatır nedeni sinema, kültürel yozlaşma ve kültürel değişimler yaşanır nedeni hazır sinema. Kısacası sinema kötü giden bireysel ve toplumsal olayların sorumlusudur. Suçlu ve baş belası sadece sinema mı?

Öğretmenlik – rehberlik yaptığım dönemde bir gün bir öğrencinin velisi dershanenin öğrenciye katkısı olmadığını, çocuğunun bir şey öğrenmediğini dolaysıyla dershaneye boş boş gidip geldiğini falan söyleyip, durdu. Ses çıkarmadım velinin konuşmasını bitirmesini bekledim. Veli içini döktükten sonra dedim ki çocuğun kaç yaşında 15, peki sen bu 15 yıl boyunca eğitim alanında ne verdin. 15 yıldır elinin altında. Çalışma düzeni ve sistemi verdin mi? Sorumluluk öğrettin mi? Ders çalışırken yardım ettiniz mi? Okuldaki durumunu düzenli takip edip, öğretmeniyle görüşmeler yaptınız mı? Bu çocuk neden ders çalışmadığını biliyor musunuz? Gibi sorular sorduktan sonra siz 15 yıl boyunca bu çocuğa bir şey verememişsiniz benim 3 ay ne vermemi bekliyorsunuz. Burada sadece sizin çocuğunuz yok. Ve benden çocuğun annesi ve babası rolü oynamamı beklemeyin, diyerek söylediklerimi bağladım. Veli, bana hak vererek, pişmanlık duygularıyla ayrıldı…

Şimdi soruyorum: Müslümanlar, sinemada- çizgi filmlerden – televizyondan çocukların ve gençlerin etkilendiğini, değiştiğini söylüyorlar. Peki, siz değerli Müslümanlar çocuğunuzun elinden tutuyor musunuz? Onunla dertleşiyor musunuz? Ona hayatta dair bir hedef verebiliyor musunuz? Kendini tanıma konusunda ona yol gösteriyor musunuz? Hayır, yapmıyorsunuz sonra diyorsunuz ki sinema ve televizyon zarar veriyor. Tabii ki verecek. Sen çocuğuna sahip çıkmasan, bir yol belirlemesen birileri senin yerine bunu seve seve yapacaktır. Ey Müslüman senin boş bıraktığın ilgi alakayı sinema-televizyon dolduruyor. Sonra kalkıp bu çocuklara bir haller oluyor diye feryat edeceksin. Feryat ve şikâyet etme hakkın yok. Çünkü suçlu sensin. Çocuğuna kitap okumayı sevdirmezsen, çocuğuna güzel olanı aşılamasan ne olmasını bekliyorsun. Sen televizyon başında pineklersen çocuğunun nasıl bir kişilik kazanmasını bekliyorsun.

Evet, Müslümanlar suçu sinema – televizyona yüklemeden önce aynaya baksınlar sonra dışarıdaki gelişmelere bağlasınlar. Tabii ki sinemanın – televizyonun etkisini inkar etmiyorum. Ama bir yol, bir hedef edinen çocuk yahut genç kendini sinemanın veya televizyonun esiri etmez. Bu ikisinden faydalanır. Hedefine yararlı hale getirir. İç boş bir zihne ve kalbe sahip insanı elbette televizyonun esiri olur. Çocukların ve gençlerin düştüğü halin en büyük sorumlusu, sorumluluklardan kaçan Müslüman ailelerdir. Sonra şikâyet şikâyet şikâyet. Sen bütün gün dizi izle, mağaza mağaza gez, akşam elinde kumada ile o kanal bu kanal dolaş, sonra de ki bu çocuğa ne oluyor.

Çocuğa düşünmeyi, başının çaresine bakmayı öğretmezsen; sorgulamayı bilinci kazandırmasan, çocuğa bir bakış vermesen elbette sinema – televizyon ikilisi çocuğa ne düşünmesi gerektiğini, neyi nasıl yaşaması gerektiğini öğretecektir. Ey Müslüman unutma sinema ve televizyon bir öğretici aygıttır, bir öğretmendir, bir eğitimcidir, bir psikologdur…

Osman Tatlı
www.osmantatli.com.tr
osmantatli@gmail.com