KEŞKE SÖYLEMESEYDİM KIZIMA! (5)

Leyla Kuğulu Parktaki kafede güzel bir köşe seçti. Aslında öğlen olmuş ve kafe kalabalıklaşmıştı ancak köşede iki kişilik güzel bir yer buldu ve oturdu. Garson yanına yaklaştığında “Az şekerli, güzel bir Türk kahvesi istiyorum” dedi. Güneşli bir sonbahar günü olması nedeniyle aileler çocuklarını alıp parka gelmişlerdi. Gözü 3-4 yaşındaki bir kız çocuğuna takıldı. Babası kızı omzuna almış, kuğulara bakıyorlardı. Görüldüğü kadarıyla her ikisi de çok keyif alıyordu. Bir an Ural’ın da Deniz’i omzuna aldığı günlere gitti.

Leyla “Bir gün düşüreceksin çocuğu omzundan” der ve çok korkardı. Gözleri uzaklarda iken garson kahvesini getirdi. Mis gibi kokan köpüklü kahve yanındaki Türk lokumuyla muhteşem görünüyordu derken telefonu çaldı. Arayan üniversiteden ve yıllarca dostluklarını sürdürdüğü samimi bir arkadaşıydı. Telefondaki ses “Leyla senin Deniz şu an televizyonda haberlere konu olmuş biliyor musun?” dedi. Leyla bulunduğu hayal aleminden çıkarak korkuyla “Nasıl yani” diye sordu.

Nursel “Seninki ekek arkadaşıyla sihhiye köprüsüne kendini zincirlemiş, polisler ikna etmeye çalışıyor”. Leyla’nin yüreğini müthiş bir korku sardı. İçinden “Sadece bir yürüyüşe katılacaklardı” diye geçirdi. “Teşekkür ederim canım haber verdiğin için” diyerek kahvesini yarım bırakarak kalktı. Hemen bir taksiye atlayıp kızını telefonla aradı. Telefonunu polisler açtı, Sıhhiye karakoluna gelmesini söylediler.

Karakola gidene kadar yüreğinde müthiş bir korku vardı, elleri ve ayakları titiriyordu.Telefonu ise zor kullanabilmişti. Sihhiye karakoluna geldiğinde onu beklettiler. “Şu an kızınızın ifadesi alınıyor” dediklerinde içindeki korku daha da arttı. Karşısında onun gibi bekleyen bir başka hanım daha vardı. Bir an göz göze geldiler. İki korkan, ürkek göz birbirine bakıyordu. Karşısındaki bayan “Siz Deniz’in annesi misiniz?” diye sorduğunda Leyla “Evet ama nereden bildiniz, tanışıyor muyuz?” dedi. Karşısındaki bayan “Ben de Umut’un annesiyim” diye yanıt verdi.

Devam edecek...

Leyla ÜNAL (4 Ocak 2013)