Neden mutsuzum? Çünkü eğlencelerim çok ciddi. Çocukça heyecanlar, çocukça coşkular yok hayatımda. Uçurtma uçurtmayalı, salıncakta sallanmayalı, çimenler üzerinde yuvarlanmayalı, tırabzanlardan kaymayalı, elmayı dalında yiyip çöpünü dalında bırakmayalı, köpeğimle koşmayalı, kahkaha atıp gülmeyeli, bir kazağı giyip sevinmeyeli, elma şekeri yemeyeli, bir kağıdı istediğim gibi boyamayalı, toprakta oynayıp kirlenmeyeli çok zaman oldu. Büyüdükçe ciddi eğlenceler hayatıma girdi. Ceket giyerek, kravat takarak bir başkasının hayatı hakkında kararlar almak en büyük eğlencem oldu. Manavdan elma almak, fırından ekmek almak, kendi çocuğuma bakıp amip gibi duygusal anlamda çoğalmak mutluluğum oldu. Kirlettikçe mutlu oldum. Burnumun ucunu göremediğim halde, her şeye burnumu sokarak mutlu oldum.
Büyüdüm. Ciddileştim. Eskiden Allah derdim. Allah'tan dileğim bir anne deyişim kadar masumcaydı. İnancım süt kokardı. Şimdi tüm inançlarım, şarap, rakı kokmakta. Nefesim zehir saçmakta. Dualarım bir alkol gibi gökyüzüne çıkmakta. Çocukluğum çok eskilerde kaldı. Bir şarap fiyatına mutluluklarım vardı. Şimdi bir bar dolusu mutsuzluğum var. Sarhoşluğum ve bir beşik gibi sallanmam bebek gülüşü ortaya çıkarmamakta. Adım başında çocukluk izlerim olsa da, artık her iz ayaklarıma küçük kalmakta. Büyüse de adım atışlarım gittiğim yerde anne sevgisine benzer büyük sevgiler beni beklememekte. Küçüldü gözlerimdeki büyüttüğüm bakışlarım. Nereye dönse başım, boynum daha fazla eğilmekte.
Büyüdüm. Suçumu affetmedi kimse. Bir simit çalışım, demletti yanında kan renginde çayı. Bir simitle beraber dağıldı her yanıma susam tadında suçlarım. Kabahatlerim bir elmayı soyan bıçak kadar keskin. Çırılçıplak kaldım yeryüzünde.
Uğradığım tacizler çocuklardan daha büyük. Çocukça kalmadı bende bir coşku.
Neden mutsuzum? Çünkü büyüdükçe kaldım yetim ve öksüz. Bu yüzden kalmadı bende çocukça bir coşku.