Yüzünde her zaman anlamaya çalıştığım gizemli bir meydan okuyuş vardı. Yaşı kırkla kırk beş arasında olmalıydı. Omuzları, uzunca boyuna rağmen biraz çökmüştü sanki. Soluk benzinin , gergin yüz hatlarının arasından gülümsemeye çalışsa da ışığı çoktan sönmüş gözleri, garip bir karamsarlık veriyordu karşısındaki insana. Ama o meydan okuyuş…Çözemediğim buydu. Neye ve kime meydan okuduğunu anlayabilmek pek mümkün görünmüyordu. Başında rastgele örtüverdiği başörtüsü, hemen her gün değişmeyen entarisi , çorapsız ayaklarında bir terlik; sıradan bir insanın, sıradan çaresizliği izlenimini veriyordu.

Bir kızı vardı. On yedi yaşında güzel bir kız. Kumral, uzun saçları dalgalıydı. O da annesi gibi uzun boylu ve inceydi. Kahverengi gözlerinde henüz ışıltılar sönmemişti. Ancak bir şey olacak da sönüverecekmiş gibi tedirgin ediyordu insanı. Bir yanı çekingen ve ürkek; başka bir yanı konuşmaya , diyalog kurmaya açıktı. Pek ortalıkta görünmese de arada bir karşılaştığınızda annesinin soğukluğunu onda da hisseder, içinizde bir yerler üşürdü. Meslek Lisesinde okumaktan gurur duyduğu o kadar belliydi ki..Bunu her fırsatta dile getirir; okulunun, derslerinin çok iyi olduğundan söz eder, belki de kendince bunu yaşama sebebi kabul ederdi. Annesinin duruşundaki o meydan okuyuş kızında da vardı. Konuşurken çekinirdiniz adeta. Hatta bir gün annesi üst katlardan birinde oturan bir öğretmenden dersleri konusunda yardım istediği için çok bozulmuş, duymazlıktan gelmiş, hiçbir şey söylemeden uzaklaşmıştı oradan. Annesi çaresiz susmak zorunda kalmış, bir daha da böyle bir şey teklif etmeye çekinmişti. Anlaşılan oydu ki dersleri hiç de anlattığı gibi parlak değildi.

Evin erkeği ise hiç görünmezdi. Arada bir uğrardı evine. Mermer işçiliği yaptığı söyleniyordu. O da kadınla hemen hemen aynı yaşlardaydı. Zayıf bir bedeni, arkasına topladığı uzun saçları vardı. Çok alışılmış olmadığı için tuhaf geliyordu herkese ama o hayatından memnundu. Başkalarının ne düşündüğüyle hiç ilgilenmemişti. Yaşamak için her şeye razı olabilecek bir insan profili sergiliyordu ki bu, çoğu insanı kızdırabilir hatta çileden bile çıkartabilirdi. İnsan bu kadar nasıl rahat ve umarsız olur anlayabilmek zordu. Evine uğradığı istisna günlerde elinde bir poşet ya da içi dolu bir erzak çantasıyla geldiği görülmemişti. Yüzü, yılların çizgilerini çok derin bir şekilde taşıyor; adeta ona nispet, yaşadığı umarsız hayatı belgeliyordu.

İki senedir evin ne kirasını ne de aidatını verebilmişlerdi. Elektrik , su parası gibi zaruri ihtiyaçları hep ev sahibinin cebinden gider, ne yiyip ne içtiklerini kimse bilmezdi. Birkaç kez komşuları yardım için bir araya gelmiş, ihtiyaçlarını karşılamak için güçlerinin yettiğince yardımcı olmaya çalışmışlardı. Vicdanlarını rahatlatıp, yardım etmenin iç huzuruyla dopdoluyken aldıkları cevap karşısında donup kalmışlar, bir daha da yardım edecek cesareti bulamamışlardı. Kadın, bu yardımları ihtiyaç sahibi olan başka insanlara yapmalarını, kendilerinin ihtiyacı olmadığını söylemiş; belki de insanların attığı önemli bir adıma ilk darbeyi vurmuştu. Ah, o meydan okuyuş!…Tüm insanları uzaklaştırmıştı çevrelerinden.

Bu eve taşınmadan önce çalışıyormuş kadın. En azından karınlarını doyuracak kadar bir para kazanıyormuş. Ancak kocasının esrara olan bağımlılığı, alkol tutkusu onu da bezdirmiş canından; huzursuzluğu, çalışma isteği duyamaması, sık sık hastalanması rahatsız etmiş patronlarını. Bıraktırmışlar işi. İş yerinin kapanacağını söylemişler ona. O günden bu yana da çalışmak için hiç gayret göstermemiş. Bu anlattıklarımın hiçbiri birinci ağızdan değil elbette. Sadece dedikodu.

Ev sahibinin insancıl tavrı, kiracıları üzerinde babacan, yardımsever bir anlayış sergilemesi belki de onlar için çok büyük bir şanstı. Vehbi Bey, oldukça varlıklıydı. Altı yüzü aşkın evi, pek çok dükkanı, arsalarıyla yörenin sayılı isimlerinden biriydi. Bugüne kadar sebepsiz yere ne bir kiracısını çıkarmış ne de rahatsız etmişti. Elinden geldiği kadar yoksullara yardım eder, gelecek vadeden gençlerin okumaları için maddi ve manevi yönden destek olur; içten, doğal konuşmalarıyla herkesin kalbini kazanır, herkes tarafından çok sevilirdi. Uzun yıllar siyasetle uğraşmış, ülkesine yararlı olabilmek için çaba sarf etmişti. Ancak her şeyin bir sınırı vardı. İki yıl az bir zaman değildi. Canına tak ettiği bir gün sitenin kapısının önünde karşılaştı Sami Efendi’yle Vehbi Bey. Fırsat bu fırsattı. Selamlaşma faslından sonra hemen konuya girdi. Sesi sert ve ürkütücüydü.

-     Hayırdır,Sami Efendi sen buraların yolunu bilir miydin?
-     Ben…İşten güçten fırsat bulup…
-     Tamam…Tamam…Konuyu uzatmaya gerek yok. İki yıldır ne ev kirası verdin ne de diğerlerini.
( Buraya yazamayacağım bir küfür savurdu hem de en okkalısından.) Ya birikmiş hesapları öde ya da çık evimden.

Kadın içeride soğuk terler dökerek dinliyordu konuşmayı. Konuşmaları daha rahat duyabilmek için balkon kapısını açtı yavaşça. Genç Kız annesine ‘Neler oluyor?’ işareti yaptı mimikleriyle. Kadın parmağını dudaklarına götürüp ‘Sus!’ dedi. Allak bullaktı ne düşüneceğini bilemedi. Rengi daha bir atmış, bacakları tir tir titriyordu. Buradan da çıkarlarsa nereye gideceklerdi? Kim kirasını vermeden, elektrik , suyun parası vermeden bir iki yıl daha oturturdu evinde? Düşüncelerini Vehbi Bey’in sert sesi bozdu.

-     Arkadaş, bir şey söyle. Böyle susmakla nereye kadar? Sen ne yapıyorsun bakalım kazandığın parayı? Karını, çoluğunu çocuğunu da mı düşünmüyorsun? Kim karşılayacak bu zavallı insanların geçimini?
-     Çok mu merak ediyorsun? dedi adam. Çıkmıyorum bir yere. Al hanımı da kızı da tepe tepe kullan!...

Neye uğradığını şaşırmıştı Vehbi Bey, elinden bir kaza çıkacaktı; ancak toparlandı.
-     Senin suratına tükürmek vardı ya! Dedi. Değmez!…

Kadının yüzünde yine tuhaf bir meydan okuyuş vardı. Kadere mi, kocasına mı, insanlara mı? Bilinmez….


27.02.11