Binadan çıkıyorum ve bir taksiye biniyorum, 300 metre sonra yürümeye karar verip taksiden iniyorum.
Taksiden indiğimde şehrin kirli havasını içime çekiyorum ve etrafıma bakıyorum. Yüksek binalar ve zamanı kovalarcasına koşar adımlarla yürüyen insanlar var, meşgul insanlar...
Cebimden Telefonumu çıkarıyorum ve Sercan'ı arıyorum.

-Alo?
-Sercan.
-Heey, n'aber?
-İyi senden?
-Bende iyiyim. Bir şey mi oldu? Sesin tuhaf geliyor.
-Aslında...
-Dur bakalııım, sen Kaan'la konuştun mu? Ah, biliyorum beceremedin. Tamam eğer istersen ben konuşabilirim. Sana yardı...
-Sercan. Onunla konuşmak için iş yerine gittim ve odasına tam girecekken telefonla konuştuğunu duydum. Beni aldattığını düşündüm çünkü bu gece gelemem evde eşim var gibi şeyler söylüyordu ve en sonunda dayanamayıp odaya girdim. Ondan bir açıklama duyana kadar öylece oturdum ve son...
-Bir dakika bir dakika o aşağılık herif seni aldatıyor muymuş? Hemen gidip onun ağzını burnunu dağıtacağım!
-Hayır, tabi ki beni aldatmıyormuş. Ben öyle sandım. Meğer bana bir araba almış ve gündüz çok işi olduğu için galeriye gece gidiyormuş. Bana neler olduğunu anlatıyordu ve ben, ben ona ayrılmak istediğimi söyledim. Önce itiraz etti, beni kaybetmek istemediğini söyledi ama ona söz verdim.
-Ne için söz verdin Beren?
-Onun yanında olacağıma söz verdim. Ve eğer mutlu olacaksam boşanacağımızı söyledi.
-Yani bitti ha? Bu adar kolay mıymış?
-Evet, bende çok şaşkınım. Şu an için ikimizde mutluyuz sanırım. Sen bu olanları Defne'ye anlat tamam mı?

Kalabalığın arasında gözüme bir tabela ilişiyor. Kocaman 'Yurtdışı Dil kursları!' yazıyor.

-... zaten o da aynısını düşünüyordur böylesi ikiniz içinde daha iyi olur...
-Sercan benim kapatmam gerek sonra görüşürüz.
-Tama...

Koşarak yolun karşısına geçiyorum ve tabelanın bulunduğu binaya giriyorum. Kapıyı çalıyorum, kapının üstünde 'tur acentesi' yazıyor. Bir adam kapıyı açıyor.

-Buyrun?
-Ben dil kursları için gelmiştim?
-İçeri girin.

İçeri giriyorum ve suratsız adam beni büyük bir odaya sokuyor. Beni alımlı, güzel ve son derece asil bir kadın karşılıyor.

-Hoşgeldiniz. Nasıl yardımcı olabilirim?
-Ben yurtdışı dil kurslarına katılmak istiyorum.
-Tabii, buyrun oturun lütfen.

Kadının masanının yanına koyulmuş rahat sandalyeye oturuyorum ve kadın bana gülümsüyor. Elimde olmadan karşılık veriyorum.

-Öncelikle nereye gitmek istediğinizi öğrenmeliyim?
-Ben Paris'e, Fransızca öğrenmeye gitmek istiyorum.
-Tabii, peki ne kadar zamanlığına gideceksiniz?
-Dönüşümü belirlememe gibi bir şansım var mı? Yani beni gönderseniz ama dönüşümü ben kendim ayarlasam?
-Olabilir tabi ki. O zaman biz size uçak bileti, otel ve kurs ayarlayacağız ve sonrası tamamen size ait olacak.
-Evet mümkünse.
-Peki o zaman Paris'e gidecek olan kurs turlarımızın tarihlerini söyleyeyim. Bugün cumartesi, haftaya cumartesi, pazar ve ondan sonraki hafta salı günü uçak kalkıyor.
-Ben haftaya cumartesi günü için uygunum.
-Haftaya cumartesi saat 23:20'de uçak kalkacak. Biletinizi, otelinizin ve kursunuz adresini posta ile evinize yollayacağız. Aynı zamanda otelin resimlerini de size mail olarak atacağım. Şimdi lütfen siz şu formu doldurup bu evrakları imzalayın.

İnanamıyorum! Paris'e gidiyorum.
Bir kaç kimlik fotokopisi evraklar, makbuzlar ve fişlerden sonra çıkıyorum ve iş yerine doğru ilerliyorum.

. . .

İş yerine geldiğimde herkesin ne kadar telaşlı olduğunu görüyorum.
Yukarıya genel müdürün odasına çıkıyorum ve birikmiş izin günlerimi kullanmak istediğimi söylüyorum. Dergi sahibi Şevval hanımı arayıp onay aldıktan sonra iki buçuk aylık izin günümü kullanacağımı öğreniyorum. İşlerin bu kadar kolay olacağını tahmin etmemiştim.
Kendi odamın olduğu kata inip yakın arkadaşın Taner'i ziyaret ediyorum. 10 sayfalık görevimi ona devrettikten sonra iş yerinden çıkıyorum ve Sercan'la Defne'ye bir mesaj atıyorum.

Çocuklar bugün saat 7'de Taksimde her zamanki kafede sizi bekliyor olacağım. Anlatacaklarım var! Sakın geç kalmayın!