oysa…

öfkelerimde aslandım

kükremelerim yetti

haklıydım

kolay atlattım


palazlandım

güçlendi haklı yanım



oysa…

sevgilerim incitti

kırdı birkaç yerimden

paylaştıkça umudu

kanatlarım kırıldı

……ve bitti





oysa….

sen özeldin

öfke değildi

inan duyduğum

haklı olmaksa

neye yarardı

düş kırıklığım

keşke değildi

tuh!la karışık

bir bekleseydin

sabah olunca

güneş doğardı



şimdi

ne yapsam

nereye gitsem

anlamsız gelir



oysa

isteğim

ivme sağlamak

bir adım daha

atabilmekti

çöktü üstüme

bir kara gölge

kalem kırıldı

düştü elimden

dokundu geçti

en bam telimden



şimdi yazsam da

kekeler kalem

tutar hıçkırık

bir ucu kırık

bu da geçecek

merak etme sen

ah/ sevgi büyük

oysa……..

/yeter bir öpücük/



Hilâl ERBOYACI