Aynaya baktım kendimi görmek umuduyla. Ama görebildiğim sadece senin gölgen, yüzüme düşen gözyaşlarındı. Çaresiz kapattım gözlerimi. Sırf görmeyeyim diye çaresizliğimi.
Düşünüyorum sadece tek yapabildiğim bu diye. Düşünüyorum neden içim, dışım, düşlerim, gözyaşım sen dolu, bu kadar kısa sürede beni nasıl bu kadar senle doldurduğunu.
Sanırdım ki hiç bitmeyecek. Sonsuza kadar -tabi sonsuz varsa- beraber oturup bir koltukta, birbirimize öylece bakarız; birbirimizi düşler ama kaybetme korkusundan dokunamayız. Öğrendim ki yokmuş sonsuzluk. Öğrendim ki yokmuşsun aslında…
Fark ettim ki sen benim olmak istediğimdin, yani, aslında ben, sen olmak istediğim için âşıktım sana. Peki, ben şimdi ne yapacağım? Fark etmek güzelde çaren yoksa eğer…
Belki bu kadar uzak olmasaydık araya bu kadar çok zaman girmeseydi, düşünemezdim, soramazdım kendime seni neden sevdiğimi. Belki aynada sadece kendimi gördüğümü sanırdım. Oysa sen benimlesin hala, kalbimin tam ortasında… Ne kadar inkâr etsem de sen beni ele geçirmişsin. Ruhum, beynim, her şeyim suçlu. Bakamıyorum artık gözlerime; kendime ihanet etmiş gibiyim. Acı veriyor inan düşlerim, eğer sen varsan içinde. Anlayacağın hayal etmekten, rüya görmekten korkar oldum. Uykusuz geçen gecelerimde yine uyumak için seni düşünüyorum. Kendimi kaybettim sende. Çaresizim ilk kez bir çocuk kadar da umutlu. Neden bilmiyorum ama merak etmiyorum da.
Ah bir tutsan elimi ya da seni düşünürken akan yaşlarımı silmek için, o güzel elini yanaklarıma değdirsen. İstersen ben hep senin de olurum ama düşünemem o zaman. Çünkü unuttum sen yokken ne düşündüğümü. Sahi ne düşünürdüm ben? Ne yapardım, nasıl uyurdum, nasıl bakardım aynaya? Artık acı vermeye başladın, kalbim ızdırap içinde ve yine tek çıkış yolum sensin. Görünen o ki ben hem sevmeyi, hem de vazgeçmeyi aynı anda öğrendim.