Bahar geldi memlekete,
Dört mevsimi kışa çevrilmiş, doğduğumuz topraklara,
Bir tek günlük bahar geldi !
Bugün 8 Kasım 2009, yer Kadıköy-Ístanbul.

Yağmur taneleri gibi buluştuk, aktık dört koldan Kadıköy meydanına.
Gözlerimizdeki ışığı birleştirdik,
Ay oldu, Güneş oldu.
Alnımızdaki teri karıştırdık,
Irmak oldu, Sel oldu.
Soluduğumuz nefesi buluşturduk,
Rüzgar oldu, Yel oldu.
Yüreğimizi, sevgimizi kaynaştırdık,
Toprak oldu, Yer oldu.
Memlekete bahar geldi, üşümesin diye Canlar…

Anadolu’nun solmayan Algülleri,
Hz.Hüseyin’in bükülmeyen Kızılbaşları,
Hallacı Mansur’un, Mevlana’nın, Yunus’un, Bedreddinin,
Hünkar Hacı Bektaş Veli’nin, Pir Sultan Abdal’ın izinden yürüyenler,
Üşümesin diye Canlar…
Çıkageldi bahar.

Çekildi sinsice kınına sabıkalı ve karanlık, kanlı, kirli ve hilekar ‘el’,
Görünce karşısında, kendine dua eder gibi göğe açılan emek tanrısı yüzbinlerce kutsal el’i.

Yerdeki karınca, gökteki kuş, denizdeki balık tattı bir günlük baharı.
Bu sırra, bu keramete inanmayana “gelme gelme”
Bu meydanda bir Can olana “dönme dönme” dedi güzel Pir.

Cemâl Cemâle yedi tepeli şehirde, Cem oldu geçmiş ile gelecek.
Dört mevsimi kışa çevrilmiş memlekete,
Bahar geldi Canlar, yine gelecek.
Bundan böyle, kış’dan sonra, yaz’dan önce vaktinde gelecek.
Biz baharız, bahar biziz kime ne.



Durak Arslan, 12.11.2009 Strasbourg.