Yelkenlerimi sencilliğe açıp bırakmıştım kendimi tüm seslerden tekrarlanan tek bir sesin
bencilliğine. Kendimi aradıkça adımladığım her ayak izim sana çıkıyordu. Kumdan fanus içinde kısır bir sanrıydın ve hep aynı fanusta yaşarken, bizi ‘biz‘yapan hiçbir şeyi bugünkü ‘biz’de bulamıyordum.
Ölümcül bir bitkinin bedenimizde sarmallanan dalları ve yaprakları arasında yolunu bulamamış iki çocuktuk. Pamuk şekerimiz elimizden alınmıştı. Sen bilyelerini bıraktığın yerde unutmuştun… Ben kırılan oyuncaklarıma ağlıyor hayatımın ilk cenaze törenini yapıyordum.

Kaybolmuştuk…

Bulunabileceğimiz hiçbir sokağın bize medeti yoktu. Sokak lambaları sadece kendi direğini aydınlatıyordu. Sözcüklerimiz birbirini tekrar ediyorken alıkonulmuş karanlıklarda sabit birer cümle oluyorduk. Kelimelerimiz büyük harflerle başlamıyordu. Satır sonlarımızda senin noktaların her zamankinden daha büyüktü. Benimse sözcüklerimi yineliyordu virgüllerim. Ve sayfalarımız artık sararmaya yüz tutmuştu.

Ne çok umutsuzdum!
Ne çok mutsuz!
Benden haberin yoktu.
Senden habersiz şehrini soluyordum…
Büyüdüğün şehrinde nefessiz kaldıkça küçülüyordum.
Küçüldüğüm şehirde sen acımış bir toprağa sarılıyordun.
Toprak mı yoksa sen mi ağlıyordun?

Mendilim neredeydi... Elimi atsaydım… Arasaydım… Parmaklarım her zaman olduğu gibi Ağustos’a birikmiş gözlerime dokunur, cırcır böcekleri içli ağıtlarında notaya dururdu.
Gözlerim, her cadde boyunda… Her sokak çıkmazında… Ve her çınar arkasında kendi izlerine rastlamaktan yorgundu.
Gözlerim ölüme soluksuz duruyordu. Ölüm, göz rengimde ışığını arayan pervasız pervanelerden farksız yakamozu andırıyordu. İncinmiş denizlerimde kabuğundan düşmüş inci tanesinden bir yalnızlıkla soğuk bir mart sabahı beni terk eden babama benziyordum.

__İnci tanesi!

Bu ‘ben’dim, yontu çamurundan yuvarlanmış bir damla ‘ben’. Her defasında yeni baştan şekillendiriyordum beni. Çelikten, gümüş telden,kil’den,alçı’dan, bakır levhalardan ve ben olmayan başka biri olmaktan, sevdiklerimin yüzü suyuna kabuğumu kapamaktan, incilerimi toplamak uğruna kendi denizimde boğulmaktan bıktırmıştım kendimi. Çırpınmalar birer felaketti. Bu yüzden teslim olurdum… Yenik düşerdim ’ölüme hazırlıklı doğduğumuz’ bu ivedi yaşama.
Ve biz sarmaşık gibi sarılırken yaşama… Ölüm; bir sarmaşık gibi sarıyordu bizi. Alıkoyuyordu koynunda tüm sevdiklerimizi!

__Ölüm!

Ayrılığın adı… O tükenmişlik… O yitip gitmişlik…
O gerçek vedası değil miydi bizi kendimize bırakıp gidenin?
Hoşça kal bile diyemeden, son sözünü söyleyemeden, arkasını dönüp, teslim beyazını bedenine sarıp geçip gitmesi değil miydi hayatımızdan?
Dönüşü olmayan gidişlerde… Alarak yüreğine yaşamışlıklarını ve avuçlarına onu yok eden virüslerini…
Ak saçlarını… Yüzünde ki yaşamışlık çizgilerini ve bırakıp geride tüm bildiklerini… Sevdiklerini… Değerlerini ve erdemlerini…
Gözlerini bir daha açamayacağı bir uykuya kapatarak, toprağın rengini yüzüne bulamak değil miydi?

__Ve neye yarar artık son sarılmalar?
Önemi kalmıyor kalan zamanın! Ayların… Yılların… Mevsimlerin.
Önemi kalmıyor inan! Toprağa yüz sürmüş bir sevgili babanın yüzünde doğmayacak güneşin.

Tattığım… Hıçkırıklarla yaşadığım acı bir duygu yer etmişken yüreğimde yıllardır, işte yine aynı duyguya sarıyorum kendimi… Kendimi tekrarlıyorum.
İmkânsız mıydı acılaşmadan bir hayatı yaşamak? Bilmiyorum!
Bildiğim…
Acıydı toprak… Sesin acıydı… Canın acıyordu…
Hayatının yılmaz bekçisini uğurlarken yılgın vedalarda… Ciğer yanıyordu… Sen acıyordun
Söz vermiştin ağlamamaya on üçüncü yılında siyah beyaz çocukluğunun.
Ben senden habersiz içime çekerken şehrini… Şimdi… Toprak mı yoksa sen mi ağlıyordun?

__Yaşam!

Kendinde büyütüldüğün bir bedene dokunabilme olanağı elinden alınmışken, sende büyüyen bir tene sarılabilme fırsatını fark edebilmekti!
Yüzünde ‘eylül bakışları soldurmayacak’ bir gülüşü her daim canlı tutabilmekti günleri saymadan.
Yürekte küllenmiş ateşi yeniden alevlerken, söndürülmüş ışıkları yeniden yakabilmekti.
Bakmanı umut eden bir çift toprak rengi göze bakmaktı ve elini tutup ona sarılmaktı.
Yapraklarını büyütürken filizlere boy vermek… Geceye geç kalmadan sabahı yakalamak… Kuşluk vakitlerini umursamaktı. Seveni anlarken, sevgiyi bilmekti.

__Her nefes aldığında yeniden doğmak ve kendini onarmaktı yaşamak…