toprağım var...
topraklarım var benim...
rengini o her daim gözlerimden alan.
gözlerimden yeryüzünün tüm yeşilliklerine salan..
ne güzeldir her sabah yeniden doğmak
ve toprağın
her suya bakan kenarından
hayatın o biricik nabzına dolmak..
içmek..
kana...kana..
sonra ..ağlamak...
kana kana anımsamak...
anımsadığında ...
susmanın susamaya değer olduğuna inanmak..

toprağım var...
topraklarım var benim...
doğurur...her sabah yeniden...
her sabah yeniden açan kasım patlarının...
papatyaların..
güllerin...
nergislerin..
belki de hercai'nin
suyunu ...aşını...aşkını ...
yalvarışını büyütür boy..boy..
sonra salar bahçelere..
çitlerden sızmış hüzünlere..
yağmurlara..gölcüklere...
gülücükleri dindiren...
o dinmeyen fırtınalara..
yaşanmışlıklardan kalmış ne varsa ...
kalmamış aslında...
kalan olmuş her daim..
toprağımın yüzünde..
toprağımın göğsünde..
susmalıydım..
tutmalıydım kendimi..
nefesimi ...sesimi..offf !!!
tutamadım...savruldum...
duvarlar yoktu başımı vuracak..
sarılacak omuz yoktu...
yoktu...
o çeşmeye dayayıp dudaklarımı...
dudaklarımı en kızgın ateşlerden döndürecek
bir yudum su yoktu işte...

topraklarım var.
toprağım var benim..
tuna boylarını aşar hep...
yurdumda yaşar...
teninde nur..
tenimde basma..pazen...
gitmez...
o hep bir yerdedir...
şuramdadır...
işte tam şuramda...
içimin en içinde.
orada,
her gece tomurcuklara uyur
uyanmak için yeşile...
her gece tezgahına renklerini bağlayıp
elli renk...
yüz renk...
BİN renk...ebemkuşağı dokur...