İlk şehiriçi yeraltı metrosunun Londra’da bundan 150 seneye yakın bir zaman dilimi öncesinde açılmış olması; Paris halkının ise , metro denen bu raylı sistemlerle olan tanışıklığının 1900 yılların başına denk düşmesi, biz Türklerin özellikle de metropol bir şehir olan İstanbul’da yaşayan insanların, ne kadar beklemiş olduklarının en açık göstergesi sanırım.

Yıllarca bekledikten sonra umduğumuzu bulmuşmuyduk?
Yoksa parlak, ıslak karanlık ve dar raylar, hız bizi soğuk gri metalik ve neşesiz bir insan haline mi getirmeye başlamıştı ?

4. Levent, Mecidiyeköy, Şişli, Taksim arası 7 km’lik metro hattındaki yolculuğumuz bizi mutlu edebiliyor muydu?

İlk başlarda trafikte olmamak, metronun bize sunduğu rahatlık, zaman kazanıyor olmamız beni de çok mutlu etmişti. Ama zaman geçtikçe, metroyu daha sık kullanmaya başladıkça, gün be gün bana batan taraflarını keşfetmeye başlamıştım.

Yeni bir ilişkinin zaman içerisinde ortaya çıkan eksik yada beğenmediğimiz tarafları gibi, metro için de buna benzer bir rahatsızlık duyuyordum.

Levent metro istasyonundan yavaş yavaş katman katman, yeraltına yaklaştığımda serin bir rüzgarın beni karşılaması, saçlarımın rüzgarda uçuşması, yürüyen merdiven sayesinde süzüle süzüle metroya bir adım daha yaklaşabilmek; ne olduğunu bilmediğim ama iyi diyebileceğim bir his yaşatıyordu bana.

Gri ağırlıklı, beyaz sutunlarla bölünmüş son kata geldiğimde artık metroya çok daha yakındım. Rayların dibindeki sulara yansıyan hüzün ve mutluluk artık apaçık gözüme çarpıyordu. Metroya en yakın olabildiğim bu mekan, bende kalabalık ama boş bir izlenim bırakıyordu.

Benden başka onu sabırsızlıkla bekleyenlerde vardı.
Bazı günler kimseyi göremezken, bazı günler duvardaki renkli seramik karoları sayan o genç adamı, sabırsızlıkla geniş ve parlak koridoru bir aşağı bir yukarı arşınlayan, gözlüklü adının Sabahattin olduğunu düşündüğüm amcayı, Fikrimce ismi Nesrin olan ve Metro’ya bir adım daha yakın olabilme uğruna, sarı çigiyi bile aşan uzun saçlı kızı, yüzünü bir kaplan gibi boyamış, babasının elini sıkı sıkı tutup devamlı kükreyen küçük oğlan çocuğunu görebiliyordum.

Metronun ruhumun odalarından da dar rayların sonunda görülmesiyle, bir karanlığın içinden, yoğun bir aydınlıkla bizim bulunduğumuz istasyona gelmesi bir olmuştu. Bizler de bu hıza ayak uydurmak istercesine kendimizi bir anda içeride bulmuştuk.
Nesrin, Sabahhattin amca, genç olduğunu söylediğim adam, kükreyen çocuk hepimiz içerideydik.

Hızla kapanan kapıların arkasında kalanların ise son duydukları bir ikaz sesi, gördükleri ise bir ışık treni olmuştu. Yüzlerinde hayatı kaçırmış, gözlerinde sevgilerinin tam ellerinden sıkı sıkıya tutmaya karar vermişken onları kaybetmiş insanlara ait, yıkkın bir ifade vardı.

Benim içinde “O” sanki yıllarca beklenmiş ve sonunda hep vadedilen ha bugün ha yarın, gelecek denilen, yalnızlıktan devren kiralık kalbimi kiralayacak biriydi.

Kapanan kapıların ardından, duyduğum ikaz sesi sonrasında gördüğüm ise gözümün önünden kayıp giden bir karanlık olmuştu yalnızca…
Bu kez de ben istasyonda kalmamış treni son anda yakalamıştım.

Yıllarca bekledikten sonra umduğumu bulmuşmuydum?
Yoksa yalnız, sessiz, daraltan aylar, beni soğuk gri metalik neşesiz bir insan haline mi getirmeye başlamıştı? Yaptığım, koskocaman bir aydınlıkla karanlığa girmek mi olmuştu, bilemiyorum. İlk başlarda duyduğum heyecan kaybolmamıştı; başka başka duygular eklenmişti hemen yanıbaşına, birde ara sıra çocukluğumdan anımsadığım tren yolculuğunun sesi geliyordu kulağıma.

Orada mısın? dedim, Güldü -Buradayım elbette dedi aşağılayıcı bir tavırla.

- Nerede olabilirim ki?

Gerçekten de orada mısın dedim.

-
-
-
Çıt yok.

Elbette kızıyorsun, bana belki en çok da bu zayıflığıma kızıyorsun, seni kaybetme endişeme, telaşıma, şaşkınlığıma, kendimi sürekli sana yönlendirmeme, sana endeksli bir hayat yaşamama, kelimelerin kifayetsiz olma durumuna, söylemediğim sözlere, söyleyebildiklerime bile bazen.
Yanına gelmeye çalışıyorum. Sana birşeyler daha söylüyorum. Duymuyorsun.
Bağırıyorsun.

- İstemiyorum
- İstemiyorum
- İstemiyorum

O hızlı yolculukta bile uyuyorum.

Uyanıyorum.

Çıt yok.

4. Levent, Mecidiyeköy, Şişli, Taksim arası 7 km’lik metro hattındaki yolculuğumuz göz açıp kapayıncaya kadar bitmiş.

- Taksim bu yöndeki son istasyonumuzdur.