Yağmur…

Gökyüzünden yeryüzüne inen, küçük damlacıklar beraberinde bir çok duygu patlamasını
belki de bir yaşam hikayesini taşıyorlar. Belki de her bir damla, yeryüzünde acısıyla, tatlısıyla yaşanmış ve tüm şehvetiyle, buharlaşıp buharlaşıp geri dönen küçük hayat öyküleri…


Bugün yağmur yağıyor…Yeryüzüne düşen her yağmur damlasında, ben yine onu anımsıyorum; yüreğimin bir parçasını koparırlarcasına içim acıyor. Hastalığı teşhis edilip ameliyat olalı yaklaşık 1 seneyi geçmişti. Doktorlar 5-6 ay ömür biçmiş olmasına rağmen, tüm tıp kurallarını yerle bir edip hala yaşıyor olması, bazılarının hoşuna gitmese de kısacık inatçı kişiliğinin, azraili bu kadar zorlayabilmesi ve bedeninin bu kadar zayıf düşse de ölüme meydan okumaya devam etmesi, komik geliyordu ona. Artık zaman çok yakındı. Doktorların deyimiyle hastalık terminal yani son safhadaydı.Onların demesine de gerek yoktu zaten, yaklaşık bir aydır, her kez her an ölecekmiş gibi davranıyordu.

Onunla eskiden olduğu gibi zamanımın büyük bir bölümünü geçirmekten zevk alıyordum, onu diğerleri gibi farklı görmüyordum. O gün hava oldukça kararmıştı ve şiddetle esen rüzgar birazdan yeryüzüne düşecek damlaların gelişini kulağımıza fısıldıyordu. Onunla yaptığım günlük konuşmalar, bizi soluksuz bırakan kahkahalarımız; her an ölecekmiş gibi düşünmesem de ve hastalığından ne kadar az bahsetmeye çalışsam da ister istemez, onun bu hastalıkla ilgili düşünceleriyle hissettikleriyle ve benim merak ettiklerimle bölünüyordu. Bana birşeyler anlatırken, sesindeki monotonluk nefes alıp verişindeki yorgunluk bile, neler çektiğini anlamam için yeterli değildi. En çok geceleri düşündüğünden, bahsediyordu. Tedavinin olduğu haftalarda sıkıntısı, ağrıları büsbütün dayanılmaz bir hal alıyordu. Ölümü hiç istemese de böyle gecelerde bir an önce kurtulmak istiyordu.

- O sessiz gecelerde, ağrılarımdan uyuyamıyorum. Tavanı seyrediyorum. Yatağımdan duvarlardaki rengarenk resimler bile siyah beyaz görünüyor. Nefes almakta güçlük çekiyorum. Gözlerim hep açık, karanlık yokluğu anımsatıyor. Ölüm bu kadar çirkin olmasa gerek diye kendimi avutuyorum. Biliyorum, şimdi gece ama yine güneş doğacak. Sabah olduğunda yine her yer kalabalık olacak insanlar yine gündelik hayatlarına devam edecekler, galatasarayı, ekonomik krizi konuşacaklar…

Hayata karşı, ümidini yitirmiş olması beni fazlasıyla huzursuzlandırıyordu. Onun gidişinden sonra, çevresindekilerin tepkisiz kalacağını ve hayatın her zaman ki akışında devam edeceğini söylemesi beni kızdırıyor ve ona olan sevgimi yeterince hissettiremediğimi düşündürüyordu. Aslında, gözardı edilemeyecek bir gerçekti söyledikleri; ne kadar üzülüp ağlasakta hayat bir şekilde yine kendi yolunda devam edecekti. Ama o gülen bebek yüzüne ölümü hiç yakıştıramıyor,ölüm kelimesinin onun ağzından duymaya tahammül edemiyordum .

İçinde bulunduğumuz hafta tedavi haftasıydı ve dışarı çıkması, çektiği ağrılardan ve bulantılardan ötürü imkansızdı, bende onu yanlız bırakmamak için ve ne kadar sıkıldığını bildiğimden bir buket çiçekle evlerinin yolunu tutmuştum. Annesi kapıyı büyük bir şaşkınlıkla açtı, suratı bembeyaz kesilmiş elleri titriyordu.
Onun kireç gibi yüzünü ve bu stres dolu halini gördüğümde aklıma, o kötü haberden başka birşey gelmemiş, fakat içeriden onun bağırışlarını duyduğumda bir nebze rahatlamıştım.

- Hepiniz bana yalan söylediniz. Bu kadar erken olmayacaktı...
Canım çay içmek istiyor. Ayran’dan midem bulanıyor, sudan midem bulanıyor…
Nefes alamıyorum...Şarkı söylemek istiyorum; şimdiye kadar hiç söylemediğim halde...
Şiir okumak istiyorum, edebi kitaplarla aram pek iyi olmasa da...Konuşmak istiyorum, bir dakikalık bir kelime, saatler süren enerjimi çalsa da; hiç susmadan konuşmak istiyorum....
Bir ses , biraz ışık , ne olur!

İstemiyorum... Ölmek istemiyorum... Daha çok erken...

İçeri girdiğimde bağırışlarından tek bir cümleydi, çınlayan kulaklarımda…
- Ölmek istemiyorum, Ölmek istemiyorum…

Ona yardım etmek istiyordum, ama kendimi o an ondan çok daha çaresiz hissediyordum. Boğazında kocaman bir düğümle, bağıramadan, ağlayamadan, ortalığı yıkamadan, acı çekmesine engel olmadan, yatağının ayak ucunda oturan bir zavallıdan başka bir şey değildim.

-Ayaklarım uyuştu… Ağzım kurudu, bir yudum su verebilirmisin?

Ben, yatağının hemen yanıbaşında duran, küçük dolabın üzerindeki, mavi sürahiden bir bardak su doldurduğum sırada o konuşmasını sürdürüyordu.

-Ara sıra sadece yerinde olduğunu hissedebilmek için diğer elime dokunuyorum.
Dokunmaya o kadar ihtiyacım var ki.... Herşeye dokunabilmek bile bu kadar uzak mı olacaktı... En çok da saçlarıma dokunmak istiyorum, sabah işe giderken jöle sürmekten bıktığım saçlarıma son bir kez jöle sürmek…Annem aklıma geliyor... Başımı okşarken elinde kalan bir tutam saça öyle bakakalmıştı... Bağırmak istiyorum... Acı vereceğini bildiğimden susuyorum... Acılarımı paylaşmam lazım... Aynada kendimi seyretmek istiyorum...Dansetmek hiç yapmadığım birşeydi değil mi... Hiç yağmurda yürümedim; bir deniz kenarında ya da yemyeşil ağaçlıklı bir yolda toprak kokusunu, ciğerlerime çekerek, ne kadar çok ıslandığımı umursamadan, yerdeki çamur birikintilerine şöyle bata çıka. Biraz serinlik, biraz nefes, biraz ışık. Bu ağrılar beni öldürecek? Ölüyorsun daha ne olacaktı? Ne yapsam dua mı etsem? Ya hiç birşey yoksa, sadece boşluksa...

O gece ki konuşmalarımız onun içinde bulunduğu ruh halinden daha ümitsiz bir duruma sürükledi mi bilemiyorum.Ama ben, fazlasıyla ümitsizliğe kapılmıştım. Fiziksel olarak çok iyi olmadığını biliyordum ama birazcık ümidi olsa en azından sıkıca sarılabilseydi hayata, biraz daha diyordum, biraz daha benimle kalabilirdi…Oysa o bas bas bağırıyordu,
- Dokunamıyorum…diye.

Elim kolum bağlı oturuyordum, hiçbirşey yapamadan, günden güne yanımda eriyip gidişine acı çekişine dayanamıyordum. Onu biraz sakinleştirmeyi başarmış olmanın verdiği az biraz huzurla evime dönebilirdim artık. O, bebek gülümsemesiyle birlikte, yatağında uyurken bende kafamda karmakarışık düşünce yumakları, sırtımda koskoca bir yorgunluk çuvalı ile evime varmıştım.

Sabah uyandığımda , serin ama sert olmayan hafif rüzgarlı bir hava vardı dışarıda… Pencereyi açtım, yağmurdan sonra duyduğum o muhteşem toprak kokusunu onunda duyması gerektiğini düşündüm. Ona hemen telefon açıp, balkona çıkmasını ve o muhteşem havayı koklamasını söylemek üzere, ahizeye elimi attığım sırada telefonun çalmasıyla irkildim.
- Karşı tarafta annesinin sesini duydum.
Evet galiba o benden önce farketmişti yağmuru ve benimle paylaşmak istiyor diye düşünürken, düşüncemi bölen tek şey annesinin hıçkırıkları olmuştu. Daha sonra telefonu ağabeyi aldı.
- Sanırım gelsen iyi olur…
Evden çıkmadan önce pencereyi kapatmak için odama koştum, dışarıda her yer meleklerin gözyaşlarıyla ıslanmıştı adeta…
Otopark’a doğru yağmur altında çılgınca koşarken hep onun o bebek gülümsemesini görebileceğimi düşledim. Evet onu kaybettik… Yağmur sonrası, odaya dolan güneş tüm yüzünü aydınlatmış, yüzünde bir gülümseme var, ellerini birbirine kenetlemiş, çok güzel görünüyor... hiç ölü gibi değil...onu kaybettim...

Hayır ağlayamıyorum, yağmur yağmıyor, gözlerine… Beni düşündüren, yüzünde bir gülümsemeyle, beklediği, yağmurda yürüyemeden ansızın gelen ölüm!


Yağmur yağmaz sokağıma, bundan sonra…gözlerim ağlamasa…



Yağmurda hiç yürümedim.

Ömür İsfendiyaroğlu
1 Kasım Perşembe