Altmışlı yılların ikinci yarısı... Kar altında bir kış gecesi. Bir rastlantı sonucu karşılaşan bir kadın ile bir erkeğin kendilerinden bile sakladıkları dünyaları sahnede bir yandan ilmek ilmek çözülürken, bir yandan da çözülen gizler birer dantel gibi diyaloglar içinde sıkı ve narin bir biçimde yeniden örülüyorlar...

Önceleri birbirini hiç tanımayan kadın – erkek ikilisi, bir süre sonra anlattıkları hikâyeler sayesinde birbirini tanıyıp (tabii her zamanki gibi kadın, veriler ışığında erkeği kolayca çözerken, erkeğin kadınla ilgili sadece kafası karışıyor) tıpkı bir karı-koca gibi kavga etmeye başlıyorlar.

Melih Cevdet Anday, ödüllü eseri “Mikado'nun Çöpleri”nde, insanların boşa çıkmış yaşam beklentilerini, burukluklarını, aykırılıklarını, çekinmelerini, kırılmışlıklarından oluşan mutsuzluklarını, hüzünlerini, yerli yersiz öfke patlamalarını, ender neşe anlarını, bilinçli olarak kurguladıkları oyunlardan oluşan kendi dünyalarını bizlere yansıtmaya çalışmış. Kişiliklerin derinliklerinde yatan çatışmaları, “öteki”yle ilişkilerde yaşanan karşılıklı kaypaklıkları, yalanları inandırıcı kılmak için takınılan maskeleri oyunun yapısına özgü bir mantıkla yüzeye çıkarıp bunu çok iyi bir şekilde de başarmış.

Oyunda değişik düzeylerdeki bu psikolojik sorgulamalar, özel adları konmamış, dolayısıyla da her biri, her birimiz olabilecek konumdaki, birbirlerini önceden tanımayan, bir rastlantı sonucu karşılaşan bir kadın ile bir erkek aracılığıyla karakterlerle bütünleşme imkanı sağlamış. Kadın’ın bir sözünde veya erkeğin bir bakışında kendimizden birşeyler bulabilmek mümkün...

Zeliha Berksoy, Anday'ın oyununun özünü çok iyi kavramış ve çoğumuzda ortak olabilecek bu psikolojik didikleme sürecini sahneye etkileyici bir biçimde yansıtmış. Devin Özgür Çınar ve Timuçin Esen’in oyunculukları ile sahneledikleri karakterleri başarılı bir şekilde salonda bulunan seyircilere yansıtmasının dışında, yarım daire bir sahne üzerinde geçen oyunun başarılı tasarımı ve fonda bulunan dairesel büyük saat ve bu saatin zaman zaman kişileri kendi aynasında yansıtması da oyunu bir adım daha öne çıkaran özelliklerden...

“Mutluluk nedir diye sorsanız bana, kaşıntıdır derim.

Bir gün az kaldı mutlu oluyordum. Bir sancı saplandı belime, kıvrana kıvrana yatağa düştüm.

Böbrek taşı imiş. Sancıdan öleceğim.

Sabaha karşı idi, doktor geldi, morfin yaptı.

Derdemez o korkunç sancı kesiliverdi, çok güzel bir dünya başladı birdenbire...

İnanamıyordum... Mutlu idim, tam anlamı ile mutlu...

Mutluluğumu doya doya tatmak istiyordum...

Ama o ara, kulağımın arkası kaşındı azıcık. Şöyle sinek ısırmış gibi.
Bense kolumu kıpırdatmak istemiyordum, mutluluğuma ara vermemek için.
Ama o kaşıntı bozuyordu mutluluğumu. Çaresiz kaldırdım kolumu, kulağımın arkasını kaşıdım, tam olsun mutluğum diye. Kolumu gene yanıma uzattım. Biraz sonra... Biraz sonra gene o kaşıntı... Kaşıdım, biraz sonra gene... Gene kaşıdım.

Bitmedi, bitmedi namussuz kaşıntı, iğneledi durdu ve berbat etti mutluluğumu.

O günden beri, ne zaman şöyle mutluluğa benzer bir şey duyacak olsam, bakalım bunun kaşıntısı nerden başlayacak diye beklerim. Beklediğim de gelir başıma." diyor oyunun erkek karakteri gerçekten de öyle olmaz mı? Çok gülme, ağlarsın dememiş mi atalarımız ya da birileri... Tam mutlu oldum derken, birdenbire dünyalar başımıza yıkılmaz mı?

Siz de, bahardan kalma bu kış günlerinde; bana karın yağmasını ne kadar özlediğimi hatırlatan... Şöyle konyak içip, karlarda yuvarlanma hissimi kamçılayan bu keyifli oyunu izlemek isterseniz:

Akatlar Kültür Merkezi
Beşiktaş Belediyesi Kültür Sanat Platformu Prodüksiyon Tiyatrosu
Telefon: (212) 351 93 84
Adres: Zeytinoğlu Cad. No:8 Akatlar Etiler - İstanbul

Ömür İsfendiyaroğlu