Yolcum Dr. Cihat Bey bir çocuk doktorudur.
Kendisi Batman’lıdır.
Zeki bir adamdır ama bir o kadar da asabi…
5 çocuğunun üstünde hemen hemen her bilim dalını tatbik etmiş enterasan bir tiptir.
Anlattığına göre: En büyük oğlu Yasin’i döverek, onun küçüğü Şemsettin’i söverek, üç numaralı oğlu Ahmet Ali’yi hapsederek, dört numaralı balası Emin’i su banyosuna sokarak, 14 yaşındaki en küçük oğlu Zeynel Abidin’i ise modern tarz ve telkinlerle yetiştirmiştir.


Bir gün en küçük zeki ve modern tarzda yetiştirdiği oğlu Zeynel Abidin ile birlikte İstanbul Karaköy Köprüsü’nden Eminönü tarafına doğru geçiyorlarmış. Birden şişman, elinde eşyaları da olan bir adam ayağı kaymış ve yere yuvarlanmış.
Zeynel Abidin bu durumu görünce deli gibi gülmeye başlamış.
Dr. Cihat Bey: – Teessüf ederim Zeynel, bir insan kazara yere düşünce böyle kahkalarla gülmekte neyin nesi? Ayıp değil mi oğlum? Utanmıyor musun böyle kahkahalarla gülmeye? Bu halin hiç de öyle iyi niyetli, iyi kalpli bir insan olmadığını gösterir bilesin- demiş.

Zeynel Abidin birden susup surat asmış: – Baba demiş, bu müstesna bir durum ama… İyi bir kalbim olduğundan şüphe duymanı istemem. Dün okulda yine bir çocuk düştü. Arkadaşlarım gülmekten katıldılar, ben bilakis gülmedim. Hatta ağlamaktan gözlerim kan çanağına döndü.

Oğlunun iyi kalpli, duygusal, yardımsever ve kadirşinas bir çocuk olduğundan memnun olan Cihat Bey, bilgi almak ve olayın ne olduğunu tam anlamak için:
– Okulda yere düşen bu zavallı çocuk pek sevdiğin bir arkadaşın mıydı evladım?- diye sordu
Oğlu: – Hayır!
– Ya kimdi peki?
– Bendim!
Şit!