Melek geceye kanadını sürdü

Ve bir kadın

Pencereye yaklaştı

İsyan saatlarının başlangıcı Ay’ın doğuşunu seyretti

Özlemle kucaklaştı göz bebekleri yıldızlarla

Gündüzün kir ve günahları sinmişti yüreğine

Geceler “Yâr” gibiydi ona

Akıldan geçenlerini Güneşin batımında terk etti

Ve gönülden geçenlerini bıraktı geceye..

Bir damla yaş ile arındı sanki tüm kirlerden yüreği

Olduğu gibi görünüyordu gecede

Acıyı ağır ağır yudumluyordu

Göründüğü gibi olduğu yalanları

İnsanlara,kalabalıklara bırakmıştı

Kapanıp kaldığı odasındaki tüm ağırlıkları

Gecenin kapısında atıvermişti

Şimdi kendisiyle

Ve içinde hapsettiği

kirlenmemiş duygularıyla baş başa

özgürlüğün tadını çıkarıyordu..

‘Asra yemin olsun ‘

‘Kaleme yemin olsun’ diyen Rabbi

ona “Kelimeleri” öğretiyordu..

Gece tüm kirleri örterken

O “gönül hazineleri”ni açıyordu..

Kadının ‘gerçek yaşamı’

Gecenin içinde “şiir”le başlıyordu..

Ve gece uykuya dalarken

uyanık gönüller vardı.

Kim bilir

belkide onların kırık umutlarıydı

geceyi hala aydınlatan..