Kayboluş

bir kaçıştır.

Yaşadıklarından

yaşayamadıklarından

ve söyleyemediklerinden

bir kaçıştır Despina..

Sen

kaybolduğunu zannedersin de

bir kahverengi bakış

bir hüzün kokulu duruş

sinmiştir bir yüreğin kuytularına..

Bu kayboluş

kader mi

yoksa bir tercih mi

yoksa kanayan bir gülü

koparıp atmak mı gönülden?..

Peki ya biriktirdiğin kederler

dilinin ucundaki öksüz kelimeler

yağmur vakitlerine sakladığın hasret

neredeler?

Herşey kaybolur Despina

Erciyes’teki ayak izlerin

Umarsız savurduğun gülüşlerin

Ellerinde taşıdığın taze umutların..

Senin akşamların tükense

Hercâi yüreğin çıplak kalsa da

Bitmeyen bir düştesin

Ve hala

İşitilmeyen bir çığlığın özlemi

görünmez bir baharın

dokunulmayan

ve

kanayan bir Gülüsün Despina…