Böcekten korkan
Kelebekten kaçan
Topraktan ürken Çocuk..
Gönlü ıssız
Yüreği hissiz
Gözleri kurak
Elleri yaban Çocuk
Yaşayarak öğreneceksin..

Kelimelerle değil
Yüreğinle konuşmayı
Gözlerinle değil
Gönlünle görmeyi
Gece yıldızların gölgesinde
Düşlere yatmayı
Gündüz tozlu yollarda
Hayallerini kovalamayı
Bir yufkanın kokusunda
Bir soğanın acısında
Bir nasırlı ellerin
Bir kırışmış ve yanmış yüzün
Gözlerinde
Umut olup kendini göreceksin..

Yaşayarak öğreneceksin Çocuk
Zaman merdivenlerinden çıkarken
Sadakatin toprak
Vefanın kayıp olduğu
Dostluğun anılarda kaldığı
Basamaklarda tökezleyeceksin..
Sonra
bir Ahu’nun gözlerinde
akasya ağaçlarının çiçeklerinde
Arnavut taşlarının üzerinde
İnce karların izlerinde bıraktığın
Kül kokulu bir sevdanın
Uslanmaz sergüzeşti olacaksın..

Yaşayarak öğreneceksin Çocuk
İçinde hapsolmuş çığlıkların
Çıkışı olmayan boşlukların
Dönüşü olmayan pişmanlıkların
Çaresiz kederlerin
Sönmeyen bir yangının ortasında
Yürüyeceksin
Tökezleyeceksin
Düşmek üzereyken
Güzel zamanlardan uzanan
Bir dal sevdaya tutunacaksın
sana tanıklık edecekler
Yaşadıkların
Ve Sen
Yaşayamadıklarına ağlayacaksın…