Günümüzde iletişim çok kolay ve rahat bir duruma geldi. Özellikle internet olayı, insanlara bu konuda gerçekten büyük hizmet veriyor.
     “Uzak”, “Gizli” diye bir kavram kalmadı neredeyse. Her şey elinizin altında, bir tık kadar uzak. Oturduğunuz yerden her türlü bilgiye erişebiliyor ve dilediğiniz herkese ulaşabiliyorsunuz. Veya başka bir deyişle onlar size erişiyor.
     Günlük olarak her gün elektronik posta adresime göz atarım. Facebook sayfamda da gelen mesajlara mutlaka bakarım. Genelde her gün bir mesaj veya mesajlar gelir.
     Dün, öyle bir mesaj geldi ki, beni çok sevindirdi. Duygulandım, heyecanlandım. Mesaj, Sakarya Pamukova İlçesi 75. Yıl İlköğretim Okulu’nda görev yapan bayan bir öğretmen arkadaştan geliyordu. Adı: Ülkü Gazovalı. Kendisi atanmamış bir öğretmen. Bu okulda ücretli olarak çalışıyormuş.
     İnternette yazdığım tiyatro oyunlarından olan “Ormanda” adlı çocuk oyunumu kendi okulunda oynatmak istiyor. Ve bu konuda benden izin istiyor.
     Halk Eğitimi Merkezi’nde Drama kursu açmış. Çalışmayı ve tiyatroyu çok sevdiğini söylüyor.
Mesajda şöyle devam ediyor: “Tiyatroya gönül vermiş 14 tane çocuğum var. Kursumuz Mart Ayı gibi sona erdi; ancak çocuklar bir tiyatro oynamak için çok istekli idiler.Ve güzel bir metin araştırırken ''Ormanda'' isimli tiyatro metnine rast geldim. Bol, sosyal mesaj içerikli ve çok güzel bir metindi. ‘Çocuklarla ufak bi şekilde oynarız, biter’ diye düşündüm; ama bu iş, biraz fazla büyüdü sanıyorum. O yüzden mutlaka ve mutlaka yazara ulaşmam gerektiğini düşündüm. Şimdi sizden izin istiyorum. Ben, bu metinden çok faydalandım, içine müzikler ufak danslar da ekledim tabi ki. Sizin de görmenizi çok arzu ederim, ama izniniz olur mu bilemiyorum. Merakla cevabınızı bekliyorum...Bu konuda ben de, çocuklarım da çok hevesliyiz. Siz eğer izin verirseniz çok çok mutlu olacağız. Gönül rahatlığı ile oyunumuzu oynayacağız....”
     Bu satırlar karşısında sevinmemek, duygulanmamak mümkün mü?... Heyecanım, mesajı okudukça artıyordu. Öğretmenimiz, anlatmak istediklerini çok iyi ifade ediyordu. Bu kadar içten gelen bir isteğe “Hayır” diyebilir miydim? Asla diyemezdim. Zaten benim böyle bir durumdan zerre kadar beklentim olmazdı. Şu ana kadar hiç bir oyunumdan telif ücreti almadım. Almam da... Çünkü uzak bir yerde birilerinin oyunumu oynaması, beni oralarda sevgi ve saygıyla anması, benim için zenginliklerin en büyüğü, mutlulukların en güzelidir.
Bu öğretmenimizin mesajına da anında olumlu bir şekilde cevap verdim.
     Biraz sonra bana bir arkadaşlık isteği geldi. Baktım, bu öğretmenimizdi. Kabul ettim. Uzun uzun konuştuk, sohbet ettik. Tanıştık. Projelerini anlattı. Okulunu tanıttı. Yaptıklarını sıraladı. Gerçekten çok değerli, üretken, çalışkan bir eğitimciydi. Medeni cesareti oldukça yüksek seviyedeydi. Sanıyorum bundan sonra birbirimizden çok şey öğreneceğiz. Bir dost kazandığıma inandım...
     Tabii bu arada okullarının sitesine girdim. Fotoğraflarına baktım. Bilgiler aldım. Şirin bir okul. 1911 yılında eğitime başlamasına rağmen ilk yazılı belgeleri 1930 yılına ait Diploma defteriymiş.
Okul, 1937 yılına kadar “Akhisar Mektebi” diye anılıyormuş. Ahşap okul binası 1994 yılında yanarak yok olmuş.
1956 yılında devlet halk işbirliği ile ortaokul olarak yapılan binaya öğrenci sayısı artması sonucu 2. Kat ilavesi yapılmış.
1975 yılında ortaokul bugünkü çok programlı liseye taşınınca, bina ilkokul olarak kullanılmaya başlanmış. 1996 yılında 15 derslikli ek bina yapılarak, okula dahil edilmiş.
Okuldan bu güne kadar Türkiye’ye bir çok siyasetçi yetişmiş: Eski Maliye Bakanlarından İsmail Rüştü Aksal, Yılmaz Ergenekon, Eski Adaalet Bakanlarından Şevket Kazan bunlardan bazılarıymış.
     Okul, 1937 yılına kadar “Akhisar Mektebi” bu tarihten sonra da “Pamukova Merkez İlkokulu” adını almış. 1998 yılında ise “75. Yıl İlköğretim Okulu” adıyla hizmet vermeye başlamış. 2012’de İlkokul ve Ortaokul olarak ayrılmış.
Şu an okulda, 12 öğretmen, 16 derslik, 1 laboratuvar, konferans salonu ve kütüphanesi var. İl merkezine uzaklığı 38 km. Tam gün eğitim yapılıyor.
6 Mayıs 2014 tarihinde 75. Yıl İlkokulu Tiyatro Kolu, Gazimağusa Meslek Lisesi Tiyatro Kolu için yazdığım “Ormanda” isimli çocuk oyunumu oynayacak. Bedenim burada olsa da, gönlüm, orada, onlarla olacak.
Böylece bu öğrenciler, daha bu yaşlarda Kıbrıslı bir yazarın oyununu oynamakla Kıbrıs’ı tanımış olacaklar. Kıbrıs’a karşı bir sevgi duyacaklar. Tıpkı şu an, benim onlara karşı duyduğum sevgi gibi...
Dilerim bu sevgi, filizlenir, dal budak salar ve gönüllerinde kökleşir. Hep sevgiyle yaşarlar... Kimbilir, belki de aralarından yarının çok büyük, çok ünlü tiyatrocuları çıkar...
Kendilerine büyük başarılar diliyorum...