Bir çok şehirler kurdum beynimde. Köprüleri sağlam, nehirleri kuruydu. Kuru derelerinde insanlar boğuldu. Çok gezdim, beynimde. Yoruldum düşüncemin hızıyla. Kimsenin olmadığı bu şehirde, ağaçkakanlar beynimi deldi. Bir kuş sesi bile duymadım. İnsan sesleri girince beynimin yollarına, metrolar döşedim şehrime. Çünkü tüm insan sesleri bir köstebek kadar kördü. Tüm cümleler şehrin duvarlarına yapışmış afişti. Herkes kendini tanımlarken, bir başkasına kördüğümdü. Sözleri kulaklar algıladığı için, kimse görerek, bilerek yaşamadı. Kulaktan dolma bilgilerle herkes bildi bir başkasını. Kimse anlamadı bir başkasını. Bilgi körse, akıl kör bastonudur. Daha çok bu baston bir başkasına kötek içindir. Birine destek olan, diğerine kötektir. Beynimin şehirlerinde, kimse yaşamadı. Koca şehir, bir tek karınca gibi yalnız kalmıştı. Beynim yalnızdı. Yüreğim o şehirde koca bir dağdı.
Bütün bildiklerim kapı numarasıydı. Gidecek bir kapım ise yoktu. Tüm adlar zamire dönüştü. Ahmet, Ayşe o, şu, bu oldu.
Bir öküzün iki boynuzu vardı. Benim ise boynuzsuzluğum, bir geyiğin boynuzları kadar büyüktü.
Avuçlarım yağmur dualarına çıktığımdan beri kuruydu. Bulutlar orospular gibi hep başkalarının oluyordu.