İznik gölüne bakan yamaçlardaki zeytin bahçelerine kar yağıyordu. Gölün gözleri sönük maviydi. Yazın sıcağı İznik gölünün yüreğinde üşüyen derin bir izdi. Adeta dalgaları dahi öylece donmuştu.

Eriyen kar suları doğanın melodisini çağıldıyor. Bu çağıltıları kuş sesleri şenlendiriyor. Kuşlar, rüzgârda salınan ağaç dallarında koşuşuyor. En az ben kadar heyecanlı bir kuş telaşlı ve ürkek, karnını doyurabileceği bir toprak parçası bulabilmiş.

Zeytinlerin arasından kıvrılan yolda ilerlerken ayağımın altında kütürdeyen kar dahi üşüdüğünü anlatıyor bana. Yol kenarlarındaki hendeklere dolan sular bazı yerlerde yola taşmış olsa da akmaya devam ediyor. Kışın yapraklarını dökmeyen zeytin ağaçlarında biriken kar dalları eğmiş, altından geçenlere bir sürpriz yapmaya hazırlanıyor.

Yapraklarını döken ağaçların kar sarmış dalları buzdan çubuklar gibi görünüyor. O bildik yollar, ağaçlar beyaz örtünün altında bambaşka bir kimliğe bürünmüş. Arada bir durup çevremdeki güzelliklerin tadına varıyorum. Üşüyen ayak izlerine bakarak yola devam ediyorum. Yukarı doğru bakınca yoğun kar yağışının kısıtladığı dağların bulanık görüntüsünün ayrı bir güzelliği var.

Hava kar yağıp buz kesiyor. Kar taneleri bir birine çarpmasa da, bir süre uçuşup öncekilerin üzerine yığılıyor. Bazıları akan sularda eriyip göle ulaşıyor. Hepsi de şanslı aslında, ta ki yaz güneşinin ışınları ile buharlaşıp başka bir maceraya atılıncaya kadar bu güzelliğin bir parçası olarak gölden bu yamaçları seyredecekler.