BİR EYLÜL DAHA GEÇİYOR

Gülümsüyorum
Ardımda kalan çocukluğuma
Özlüyorum
Bir küçük halimle
Küçük sokağımızda koşup
Misketlerin gözünde gördüğüm
Koca dünyamı…
Artık ne ben çocuğum
Ne de dünya büyük
Zaman denen illet
Alıp götürmüş bizi bizlikten

Hüzünleniyorum
Kaybettiğim eski dostluklara.
Aldanıyorum
Kum saati misali akıp giden zamana
Bir Eylül ayı daha geçiyor sessizce
Akrep ile yelkovan kavuşuyorlar
Gece yarısında birbirlerine…
Küçükken bedenimi saran masumiyet
Kayboldu artık karanlığın gözünde

Gülümsüyorum
Üzerime düşen yağmur tanelerine.
Elimde parelenen çizgilerde
Bir yazı gibi sonsuzlaşmayı bekliyorum.
Bu güzel havlarda kaybettiğim
Çok sevdiğim çocukluğumla
Yürüyorum ara sokaklara karışan
Bir çift yaşlı gözle
Kalbimde ölen umutla…

Ve bir Eylül daha geçiyor
Ne yüreğim yazı yaşadı
Ne bir sevgilinin yüreğinde canlanabildim
Ve bir yaşamı harcadığım yalan dünya da
Önüme sıradağlar gibi sıralanan hüzünlere aldırmadan
Alıyorum yolumu
Kuytu sessizliklerde.
Dalından düşen bir yaprakta
Usulca esen Eylül rüzgarlarını
Ruhumda, tenimde hissederek
Yitiriyorum güzel günlerimi…