KAYBETTİĞİM ÇOCUKLUĞUM...

Yürüyorum önümde uzanan kaldırımlarda
Küçücük kalbim doğruyu, gerçeği görmek isterken
Aklım birbirine karışan düşüncelerle bunalsa da
Başımı kaldırıp bakıyorum ufuktaki güneşe

Acaba güneşte bizler gibi kalp kırıyor mudur?
Acaba güneşte bizler gibi birilerini kandırıyor mudur?
Diye soruyorum çocuksu saflığımla
Bilmek istiyorum ne doğru ne yanlış

Ama kimse bana gerçekleri anlatmıyorken
Ben de herkes gibi sarılıyorum yalanın uzattığı ele
Korktuğum kuytuluklara kucak açıp
Bu küçük halimde yalnızları oynayarak
Yitiriyorum çocukluğumu bir gün yitireceğim gençliğim gibi

Uzak ufuktaki güneşe bakıp
El sallıyorum gözlerimdeki yaşlarla
Ve küçük kalbimin yalana, kötüye kapılışına üzülerek
Kendimi kendim de kaybediyorum
Aynen insanlığın gözünün önündeki gerçekleri yitirmesi gibi...