BİR ÇİÇEĞİN GÖZÜNDEN DÜNYANIN SON GÜNÜ

Bu gün solgun çiçekler gibi boynu büküğüm
Ne bir su verenim ne de beni koklayacak biri var
Durduğum saksı da görür oldum sert rüzgarları
Bedenim üzerime düşen her yağmur tanesinde
Sokak köşelerinde kalmışlar gibi yalnızlık da üşüdü
Bir tatlı bakışa bir sevimli dokunuşa ihtiyacım vardı
Ama hiçbir kimse uğramadı
Yalnız kalıp yalnız başıma çürüdüm gittim
Kopan her bir yaprağım dağıldı sokaklara
Ezdi her bir insan acımasızca beni
Kokum sürünüp gitti en kötü kuytuluklara
Ve ömrüm boyunca beklediğim sevdamı özleyip
Baktım önümde gökyüzünde duran güneşe
Onun sıcaklığıyla can bulsa da bedenim
Yine de bir gün bir yağmur yağacak
Ve o yağmurla birlikte karışacağım kuytu karanlıklara
Beni bekleyen kötü sonu elbet bir gün yaşayacağım
Durma gökleri yaran yağmur
Durma doldur yeryüzünü suyunla
Ve kapat güneşimi, düş insanlığın üzerine
Her birimizi bu bina yığının içerisinde
Küle çevirip yok et acı bağırışlarımızda
Her haykırış da yaşadıklarımızı hatırlasak da
Bitir bu gün dünyayı ey tabiat
Çok bile yaşadık bitirip çöplüğe çevirdiğimiz dünya da
Artık vakit geldi hepimizi bekleyen kader başladı usulca
Tanrım al bir çiçekte olsam canımı ve kalmasın evrende bana ait bir şey
Çünkü canlı da olsak, cansız da
El birlik batırdık güzelliklerini kendimizi kandırdığımızı bilsek de
Bu gün geldi sonum ve geliyor üzerime beni alacak yağmur
Ve sürükler oldu beni, küçücük bedenim acılar çekse de
Şu an yok olup gitsem de kuytulukta beni bekleyen sona
Yine de gülümseyerek bakıyorum beni alan ölüm meleğine
Ve hoşça kal diyorum ardımda kalıp yokluğu yaşayan dünyaya
İçim yağmurlar gibi kan ağlasa da
Gözlerim tabiatın yıkıcıklarını tüm dehşetiyle görse de
Bu gün dünyanın son günü de olsa
Yüzümdeki tatlı gülümseyişle bakıyorum uzak ufuklarda kalan güneşe
Yaşadığım güzel günleri özleyerek
Ve yapraklarımdan düşen yaşlarla birlikte…