Kemal ağabeyin aziz hatırasına…



Hani, at iziyle it izi birbirine karıştı ya!
Hani, ayaklar baş oldu ya!
Hah… İşte tam da oradadır hayatın ince çizgisi…
Sen olsan bıçak sırtı derdin belki…

Be ağabey,
Bıçak sırtında yürüdün bir ömür boyu;
Acıları bal eylemesini de bildin,
Yokları var eylemesini de…
Varlığı da yaşadın doyasıya,
Yokluğu da…


Biliyorum…
En çok vefasızlık vurdu seni
Gümüş kabzalı hançer misali…
Yitirdiğin yalnızca varlığın olsaydı gam yemezdin…
Yemezdin…
Biliyorum yemezdin, be ağabey!


Biliyorum…
Vefasızların eline gümüş kabzalı hançeri sen verdin aslında…
“Vurun… Beni sırtımdan hançerleyin” diye sen bağırdın adeta;
Hani, at iziyle it izi birbirine karıştı ya…
At izine basan itlere de küsmedin üstelik!
Büyüktün, büyüklüğüne yakışırcasına…


Biliyorum…
Biliyorum, be ağabey;
Anlamadılar seni…
Anlayamadılar… Anlayamazdılar da…
Çapları yetmedi…
Yetmezdi… Yetemezdi…
Sen Ağrı Dağıydın;
Onlar da cüce…


Biliyorum…
Aykırı adamdın, be ağabey!
Hiçbir zaman kabına sığmadın…
Coşunca da aykırıydın,
Düşünce de…
Yıkılmaz çınar gibiydin ya!
Kasırga hep sana vurdu ya!
Yıkılınca da gürültü kopardın
Kıyameti andıran heybetli gürültüler
İz bıraktı;
Minicik beyinlerde,
Daracık havsalalarda,
Zelzele etkisinde…


Biliyorum…
Biliyorum, be ağabey!
Sözümün senden çok onlara olduğunu
Anlıyorsun değil mi?
Hani, ayıralım diyorum:
At iziyle it izini…
Karışmasın it izleri;
Bıraktığın küheylan izlerine…
Hani, diyorum ki;
İt itliğini bilsin… O kadar


Biliyorum…
Büyük acılar bıraktın arkanda, be ağabey!
Yakışmadı sana böyle ansızın çekip gitmek…
Sen,
Sen yenerdin her zorluğu…
Yenemezdi diyenin alnını karışlarım.
Ama çekip gittin işte…
Devasa izler bıraktın;
Dağların zirvesindeki erimez karlar üstünde…


Ne de güzel yazmışlar arkandan gençler,
Siyah beyaz tasvirinin altına:
“AYAKTA DURMAYI SENDEN ÖĞRENDİK”



Cahit Kılıç

15.01.2010 / İstanbul