KÖTÜLÜĞE KAPILAN İNSANLIK

Bulutlar çekiliyor insanlığın önünden
Ve yeryüzüne iniyor nurlu melekler
O melekler ki bizleri alıp götürüyor her birimizi bu köhne alemden
İçimizin karardığı bir gün de gittik meleklerle birlikte bizi yaratanın alemine
Dizildi tüm insanlık bir tespih gibi
Çektik her birimiz mahşerin en acı anını
Kimimiz o anda anladı ve gördü cehennemi
Kimimiz de gördü cennet bahçelerini
Ve mahşer bitince tükendi hem insanlık hem de alem-i cihan
Yok oldu asırlar boyu yaptıklarımız
Bütün emekler bitip tükendi kıyametin toz bulutunda
Kimi alimler gelip geçse de yeryüzünden
Hiçbirimiz de anlamadık bu önemli beyinleri
Ve bu yüzden dünyadaki cenneti yaşayamadan
Daha dünyadayken gördük en acı cehennemi
Ve o anda tükendi aciz bedenlerimiz
Sonumuzun acı olacağını bile bile gittik kötülüğün kucağına
Bizler mutlu olduğumuzu sanırken
Gün geldi doğa acı yüzünü gösterdi kıyametle
Ve öylece tükendik her şey gibi
Ne gözlerimizde akacak yaş kaldı
Ne de Allah’a yalvaracak yüzümüz.
Ve öylece bizi bekleyen azraille girdik toprağın altına
Hayat denen güzelliği yaşayamadan bitti cennet sandığımız dünya alemi
Ve her birimiz cehennemin yakıcı kapısından girdik içeriye
Yüzümüzde acınası bir ifadeyle ve içlerimiz kararmış bir halde