Uzay-Zamanı bükmeyi ve inanılmaz mesafeleri sıçrama teknolojisi (Warp Drive) kullanan devasa gemileriyle aşmayı başaran insanlık, uçmayı öğrenen bir kuş yavrusunun yapacağını yapmış ve “Dünya” dediği yuvasını terk etmişti. Artık üzerinde insanların hüküm sürdüğü 5 farklı gezegen vardı ve aralarındaki mesafeler sıradan insanlar için aşılmaz büyüklükteydi.
Zira “sıçrama tekniği” global ölçekte gerçekleştirilebilinecek bir projeydi ve sadece üzerinde bulundukları gezegenden ayrılma zamanı geldiğinde, yeni koloniye uygun bir gezegen bulunup, devreye sokulan tahliye prosedürleri tamamlandıktan yani herkes “Nuh’un Gemisi”ne bindikten sonra bile sıçrama yapılması için gereken enerjinin depolanması 3 yıl sürüyordu. Yolcular bu süreyi “dondurulmuş olarak” geçiriyorlardı.

Dolayısıyla türdeşlerinin yaşadığı diğer gezegenlerle iletişimlerini, radyo dalgaları aracılığıyla gerçekleştiriyorlardı. Aslında mesafeler radyo dalgaları için bile fazla uzaktı. Ama neyse ki bu sinyalleri göndermek için de Uzay-Zamanı bükme teknolojisi kullanılabiliniyordu. Taşınacak şey “İnsanlık” olmadığı, sadece radyo sinyali olduğu için gereken enerji ve dolayısıyla maliyet sıradan insanlarca karşılanabilinecek düzeydeydi. Bu bir bakıma “İnter-Galaktik Net” idi…
Elbette; asla, gerçekten bir araya gelemeyeceğiniz insanlarla iletişim kurmak bazı problemleri de beraberinde getiriyordu. Ruh ikizlerini, en iyi dostlarını ve hatta kayıp aile bireylerini bulan ama onlarla buluşamayan insanlar için bu oldukça acı bir deneyime dönüşüyordu.
Her ne kadar yapay gerçeklik ve hologram teknolojisi ile bazı şeyler tatmin edilebilinse de bir şeyler eksik kalıyordu.

Bunu umursamayıp evlenenler olmuştu.Tamamen aynı şekilde dekore edilmiş evlerde yaşıyorlar ve her bir eve diğerinin hologramı yansıtılıyordu. Tabii iletişimi gerçek zamanlı yapmak biraz tuzluya mal oluyordu. Tensel isteklerini sanal gerçeklik modülleriyle karşılıyorlardı. Ama çocuk yapamıyorlardı pek tabii… Gerçi iki tarafın genetik şifreleriyle bir çocuk dünyaya(?) getirmeleri teorik olarak mümkündü fakat çocuğun kimde kalacağı konusunda nasıl anlaşabilirlerdi ki? Bazıları klonlama teknolojisi ile aynı çocuktan 2 tane yapmayı önerdiyse de kimse (henüz) o kadar çıldırmamıştı.

Bu tür uzun mesafeli evliliklerin belki de tek avantajı boşanmanın bir düğmeye basmak kadar kolay olmasıydı. Ve yine aslında orda olmayan eşini aslında orda olmayan biriyle yakalayan kocalar ellerini kana bulamak zorunda kalmıyorlardı.

Elbette konunun hüzünlü bir romantizm içeren yönü yadsınamazdı. Mesela Alfa-1 gezegeninden Elizabeth ile Real-Alfa-1 gezegeninden Gustav’ın aşkı bir ömür sürmüştü. Öldüklerinde cenazeleri özel tabutlara konulmuş ve 1 milyon yıl sonra aynı noktada buluşmaları umuduyla fırlatılmışlardı.

Peki buluşabildiler mi? Evet buluştuk. Di mi tatlım?
-Orda mısın?
-Evet ordayım.
-Peki :)
Ah güzel Elizabeth! Her neyse… Buluşabilmemizden daha ilginci buluştuğumuz yere çok yakın bir karadelik tarafından yutulmamız ve bilincimizi geri kazanmamızdı tabii ki… Gerçi bilincimizin aksine ölü kalan bedenlerimizden ayrılmamız gerekmişti ama şu anda yapabildiklerimizi yapabilmemizi sağlayan da buydu. Artık biliyoruz ki bilinç sahibi bir canlı (o an ölü olsa bile) karadelik tarafından yutulunca bilinci tekrar geri geliyor ve EVREN denen Mutlak Network’a bağlanıyor. Ve bu olduğunda bildiğimiz anlamda zaman, mekan, geçmiş ve geleceğin olmadığı bir varlık seviyesine ulaşılıyor.

Ve benim, içinde zaman geçirmekten en çok hoşlandığım yer kesinlikle sizin “İnternet” dediğiniz ilk ilkel-gerçek zamanlı bu ağ…
Because so much porn and infinite time!