Gül kokulu topraklardan, badem ağaçlarından, yamaçlardaki mor renkli patikalardan, çorak bayırlardan ve bol yıldızlı gecelerden başka nedir ki hayat.
Avuç dolusu suyu bir denizi ele geçiren kumandan edasıyla mutluluk içinde, kana kana içmek değilse nedir ki hayat?
Bir kum fırtınasının ardından her yer silik bir resme dönüşürken, yana yakıla Leyla’yı aramak değil midir aşk? Bunca felaket altında, tonlarca su dolu bulutların dibinde, ince bir çiçek güzelliğiyle yaşamak ve bir aşk böceği beklemek değil midir tutkuyla yaşamak?
Her yeri sel sularının kapladığı bir coğrafyada, gözyaşlarına boğulmadan, bir gülümsemeyi bin nilüfer çiçeğine dönüştürmek değil midir hayat?
Bunca aptallığın olduğu bir dünyayı, aptallara bırakmak olmalıdır, akıllıca yaşamak.Ve bulutlara dokunmak bir damla yağmur için olmamalıdır.Cennetin içine bir cehennem azabı yalnızlığını taşımak ve cennet ırmakları içinde intiharı yaşamak olmamalıdır var olmak.
Bazen geri çekilmesini bilmektir ve aptallara bu dünya sizin içindir diyebilmektir yaşamak.
Bir ressamın dünyayı renklendirmeye çalışması gibi, bir şairin insan ruhunu gönlün coşkulu ırmaklarında yıkaması ve günahsızlaştırması gibi, bir yazarın hayatı yeniden yorumlaması gibi, yeniden yeniden güneşe odun atabilmektir yaşamak.
Cebinde bir çorba parası olduğunda kendini zengin hissedebilmektir, mutlu olmak. Çünkü senin çorban, başkasının köftesinden daha iyidir. Bir insanın tok gözlü olması ise en büyük zenginliktir.