Uzun süredir kafamı kurcalayan bir soru vardı. Barzani neden PKK’ya arka çıkıyor, sırf Kürt oldukları için mi yoksa başka bir neden mi var diye. Çünkü Irak ve Türkiye Kürtleri arasında önemli farklılıklar vardır. Bunu biliyorum.

Irak Kürtleri Soranice konuşur. Türkiye Kürtleri ise Kirmançi ve Zazaca konuşurlar. Bunlar birbirleriyle dil olarak anlaşamazlar. Ben Erbil’de çalışırken asma tavan taşeronuna yerli yardımcı gerekti. Türkmen olsun, Türkçe konuşalım, çünkü birbirimizi anlamıyoruz dediler. Bu aynı Türkiye Türklerinin Türkmenistan Türkmenleri ile aynı sayılmasına benziyor.

Bir farklılık da, Irak Kürtlerinin az çok Araplaşmış, Türkiye’nin Kürtlerinin az çok Türkleşmiş olmalarıdır. Asimle olmak anlamında değil, anlayış, görgü, düşünüş bakımından kabul etmeseler de birlikte yaşaya yaşaya farkında olmadan birbirlerine benzemişlerdir.

Asıl farklılık ise şudur: Irak’ın nüfusu 24 milyondur, bunun yaklaşık 3 milyonu Kürt’tür. Bunların da iki lideri vardır, Barzani ve Talabani. Türkiye’nin nüfusu 70 milyonu aşkındır, bunun yaklaşık 15 milyon’u Kürt’tür. Fark 1 e karşı 5 tir. Yani arzuladıkları gibi bir büyük Kürdistan kurulabilse, buranın Kürtleri Irak Kürtlerini yalar yutar. Bu da PKK’nın başarılı olmasına bağlıdır. Bu yüzden PKK ve Öcalan, Barzani için tehlike oluşturmaktadır. Hatta Saddam Hüseyin’in ortadan kalkmasıyla tek tehlike durumuna gelmiştir. Eskiden Saddam Hüseyin varken belki PKK’yı fazla umursamıyorlardı; yahut Halepçe katliamları olurken onlara dikkat edecek durumları yoktu. Ama şimdi işler değişti. Artık Saddam Hüseyin yok.

Değişen bir şey daha var. Eskiden Irak’ta bir Kürt devletinin kurulmasını Türkiye kırmızı çizgi olarak görüyordu. Şimdi tersi söylenmediği halde gerçek bir durum vardır. Kuzey Irak Kürtlerinin Irak’tan ayrı bir bayrağı, Merkez Bankası, Bakanlıkları ve 80bin kişilik ordusu vardır. ‘Stratejik ortağımız’ ABD bu durumu desteklemektedir. Kaldı ki bu yapı Türkiye’nin serbest girişimcileri tarafından (Daha çok Kürt kökenliler) kurulmuş ve desteklenmiştir. Yani artık Saddam’dan sonra Türkiye de Barzani için bir tehlike olmaktan uzaktadır. Resmi olarak kabul edilmese de Irak Kürtleri ile Türkiye’nin savaşa girmesi uzak olasılıktır.

Şimdi yukarıdaki soruyu bir daha soruyorum. Barzani hâlâ neden PKK’yı destekliyor? Bunun iki sebebi var.

1.Türkiye tarafından tanınmak istediği için PKK’yı koz olarak kullanmak istiyor.
2.ABD istediği için. Çünkü ‘stratejik ortağımız’ ABD de Türkiye’ye karşı PKK’yı koz olarak kullanmak istiyor.

Barzani’nin isteği olmayacak şey değil artık. Çünkü gerçek olarak bağımsızlığa bir adım var. Yalnız resmi olarak ilan edilmedi. Türkiye bu konuyu pazarlık konusu yapabilse Irak’ta PKK’yı Türkiye değil Barzani bitirir. Sınır ötesi harekâtlara gerek kalmaz. Tabi ABD bırakırsa. Acaba bilmediğim başka bir şey mi var?

Duyduğuma göre PKK Irak’taki gücünü 5 binden 10 bine çıkarmak istiyormuş. Acaba bu olursa Barzani yine seyirci mi kalacak yoksa bir müdahale olacak mı? Çünkü o zaman güçler 1 e 8 gibi bir orana çıkar ki Barzani için tehlike çanları çalmaya başlar.

Barzani’nin hamisi ve abisi ABD’dir. Türkiye olabilir mi? Bu olursa bütün dengeler tersine döner. Kuzey Irak dünyaya açılımı Türkiye üzerinden bulabiliyor. Bu Türkiye’nin elindeki ikinci kozdur. Burada zamanında Cezayir’e yapılan haksızlığı hatırlatmak isterim. Konuyu bilenler Cezayir’in bağımsızlığı konusunda Fransa’nın tarafını tuttuğunu bilirler. Aslında Türkiye bal gibi de Barzani’nin hamisi olabilir. Sınırın ötesindeki Zaho kentinde her yerde Türkçe yazılar görmek mümkün. Sürekli Türk TVleri Galatasaray’ın, Fenerbahçe’nin maçları izleniyor. Türk parası geçiyor. Erbil başlıklı yazımda daha fazlasını anlatmıştım.

Bir önerim var. Kuzey Irak’ta PKK’dan boşalan yerlere Barzani sahip çıkamıyorsa Iraklı Türkmenler yahut Türkiye’den gidecek gönüllü siviller yerleştirilsin. Bu işe 10-15 yıl önce başlansaydı şimdi bayağı yol alınmıştı. Barzani’nin hükümetinde Türkmenlerin de yer aldığını biliyor musunuz? Gerçi Kültür Bakanlığı gibi fazla önemi olmayan bakanlıklar ama olsun. Yine de bir değeri var. Bu da bir pazarlık konusu olabilir.

‘Stratejik ortağımız’ ABD’nin kafasında Büyük Kürdistan var. Bunu kimin kuracağı, kimin yöneteceği konusuyla ilgilenmiyor. PKK, Talabani yada Barzani. Yeter ki burada Türkiye’ye tehdit unsuru olabilecek bir devlet olsun. Görünüşe bakılırsa Büyük Kürdistan diye bir devlet olursa bunun yönetimi Barzani’nin olmayacaktır. Bu da ABD’nin ilgilendiği bir konu değildir. İkisine de oynuyor, kim güçlüyse o kazansın diyor. Ondan önce Türkiye’den ekonomik tavizler koparmayı düşünüyor, bunu başarıyor da. Bu seferki operasyon karşılığında Türkiye’de nükleer santrallerin kurulacağı söyleniyor (Dünyada nükleer enerji kullanımı %1 e düşmüştür ve Türkiye gibi akarsuyu bol bir ülkede nükleer enerjiye hiç gerek yoktur. Her şey yolunda gitse bile çevre felaketi yapan bir teknoloji başımıza bela edilecek). Barzani bunun bilincine varırsa bu da Türkiye için bir kozdur.

Son ve aklımızdan çıkarmamamız gereken bir şey: Her ne kadar bütün üyeleri onlardansa da Kürtlerle PKK özdeş değildir. Türkiye’de bir arkadaşın deyişiyle, ‘karnı tok, sırtı pek T.C. vatandaşı’ olarak yaşantısını sürdürmek isteyen milyonlarca Kürt var. PKK’nın binlerle ölçülen sempatizanlarını milyonlarla karıştırmamak gerekir. PKK’nın gerçekte neyi amaçladığını anlatmak bu yazının konusu değil. Umuyorum ki günün birinde her şey yoluna girecek.

10.Mart.2008