Osman’a:
    Benim kısa mektup uzadıkça uzuyor Osman. Sana esas anlatmak gerekenleri savsaklıyorum galiba. Aslına bakarsan iş konusunda içim rahat, saat kaçta neresi kontrol edilecek, nereyi arayacaksın, şurdaki kontrol cihazının üzerinki tuşlar ne işe yarar meselesi hallolur gider, biliyorum. Zaten Çarşamba günü gözünden anladım, olup biteni anladın sen. Zeki çocuksun, belli. Şunu aklından çıkarma; buraya bir sürü meraklı çalışan gelir akşam saatlerinde, yani senin mesainin yeni başladığı sıralar. Dışardan bakan bu meraklılar varsın o kameraların kontrolünü, kaydını karışık zannetsin, sen kimseye işini küçültme, bilmeden kendin küçülüverirsin. Merak etsinler dursunlar, şimdi şu kameranın görüntüsünü nasıl büyüteceğiz diye soran çok olur, yavaşça gülümse, zamanı değil de böbürlenerek. Sanırlar ki bilmedikleri bir şey var, hesap kitapla yürüyor her şey. Gündüzün bekçisi ayrı, geceninki ayrı biliyorsun, senin işin saat dokuzda başlar, sabah yediye dek sürer, onun ötesi seni ilglendirmez. Gündüz ne olmuş, ne bitmiş umrunda olmasın, merak edersen seni de merak ederler. Gündüz bekçileriyle seni karşılaştırırlar, birbirinize düşürüverirler maazallah. Hani olmaz da şaşırdığın bi şey oldu diyelim şu cihazlarla ilgili, ya da başka bir konuda; Ahmet’e sorarsın. Tanıştırmışlardır herhalde, diğer gece bekçisi. Onun kulübesi diğer tarafta, buraya bir kilometreden fazladır uzaklığı. Aç telefonu Ahmet’e, o yardım eder. Yılardır burada olduğundan gece bekçisinin nasıl olması gerektiğini iyi bilir, bu yüzden ilk sessizliği seni korkutmasın. Seni önce tartacak ki güvenilip güvenilmeyeceğini anlasın. Yalnız ben seni gözünden tanıdım Osman’ım, sen güvenilirsin, adam gammazlamayacağın belli. Aradın Ahmet Abi’ni diyelim, telefonu geç açtı, belli ki seninki uyuyor, ya da canı sıkıldı, çıktı dışarı sigarasını üflüyor. Kurallara göre sigara da yasaktır, söylemişlerdir sana, söylemedilerse de masanın çekmecesinde küçük kırmızı bir kitap var, orda yazar, arada sırada fazla ciddiye almadan bakarsın. Neyse Ahmet diyordum demin, telefona çıkmadı diye ertesi gün ortalığı velveleye verirsen, ya da hadi onu bırak, şu dünyada yalnızca bir kişiye söylersen ertesi gün Ahmet Abi’n işinden olur. Ben hep söylerim, şu dünyada insan kadar garip yaratık yoktur. Dedikodu yapar, dedikoduyu sevmez; arkadan konuşur arkadan konuşanı sevmez; ispiyonlar, ispiyoncuyu sevmez. Yılların Ahmet Abi’sinin ispiyoncusu da eninde sonunda bulacaktır cezasını Osman. Unutma, etme bulma dünyası.
    Çarşamba günü eline şöyle bir göz attım, yüzük falan yoktu. Kimseye de sormadım ya, yaşın yirmi ancak, bekar olduğunu varsayıyorum. Oğlum şu söyleyeceklerim seni şaşırtabilir, bir bunakla konuştuğunu sanabilirsin, zaten beni etrafa sorsan eminim bunu söyleyen de çıkacaktır ya, neyse şunu şimdi aklına sokmam lazım oğlum. Beni dinlemeyeceğini biliyorum ama yine de günah benden gitsin. Bu işe hiç başlama, yol yakınken dön. Parası fena değil, bilirim. Geceyle gündüz az parayla yer değiştirmez zaten, ama vardır bir bildiği azıcık aşım kaygısız başım diyenin. Ziya söyledi, gözünden, tavırlarından anlamış, nasıl anlamışsa, biraz para kazanıp çekip gideceğe benzer dedi senin için, aman benden duyduğunu söyleme de, belli ki benim gibi otuz beş yıl güneşle yatıp, karanlığa uyanmak istemiyorsun. Oğlum bana bu günleri başından söyleselerdi ben de istemezdim, yalnız bir kere buraya adımını attın mı, şu şikayet ettiğim yalnızlık bulaşıcı hastalık gibi çeker seni. Başta başının daha az ağrıdığını hissedersin, çünkü derdi, tasayı eve bırakıp buraya gelmeyi öğreniverirsin. Karanlık, sessiz gecede, radyodan arka arkaya çalan türküler hatun dırdırından daha güzel gelir kulağına. Ev sahibiyle, alacaklıyla hatta ananla babanla, karın senden daha fazla ilgilenir. Ben eve gider gitmez sımsıkı kaparım perdeleri, çekerim üstüme battaniyemi, dünya umrumda olmaz. Az mı kavga ettik Hayriye’yle zamanında. Hayriye yengen olur, ayrıldığım yengen. Senin başına gelecekler de farklı olmayacak oğlum, önce derdi tasayı bıraktığını düşünürken, sonra bir de bakmışsın ki evini, eşini, dostunu, ananı, babanı arkanda bırakmışsın, aklının köşesine bile düşmüyorlar. Hele bir de bunun gerçek huzur olduğunu düşünmek var ya, adamın ayağını kaydırıyor. Herkes beni yalnızlıktan şikayet edip duran huysuz ihtiyar sanır, bilemezler yalnızlığı ne denli sevdiğimi, demin sana başından bu günleri görsem bu işe girmezdim dedim, şimdi yalnızlığı seviyorum, burayı seviyorum diyorum. Koyacaklar benim gibi huysuzu cennete, gider elmayı yerim, biliyorum ben Osman’ım. Görürüm cehennemi, eyvah derim, bilseydim ne işim vardı, sonra ikinci bir şans verseler aynı şeyler tekrarlanır, cennette yine elim durmaz gider elmaya. Ziya’yı söylüyordum demin, gidici olduğunu söylemiş, Ziya daha ufak, bilmez benim buraya geldiğim günleri. Ben şimdiye beş kez ayrılmıştım burdan, gece bekçiliğiyle hayat mı geçer derdim ilk girdiğimde. Bir yıl sonra ayrılıyorum, üç ay sonra kesin, altı ay sonra bitiyorlarla geçti hep yıllar. Hayriye’yle kavga ederdik, uyutmazdı beni dırdırıyla, babasının bana bulduğu işi över, bekçiliği hor görür, benim sinirimi tepeme çıkarırdı. Galiba biraz da ona inat devam ettim ben. Senin gözünde de, o sakin yüzün ötesinde aynı hırsı görmemiş olsam bunları boşuna yazmazdım oğlum.