Alp, çok büyük bir caddeye ulaştı. Caddenin kenarlarına ve ortasına yapılan yükseklikler nedeniyle, üst geçiti kullanması gerekiyordu. Yayalar için yapılmış üst geçit tüp şeklinde kapalı olarak tasarlanmıştı. Alp, geçitin içinin daha sıcak olduğunu düşünerek hızla kendisini yukarı çıkaracak merdivenlere doğru yöneldi. Merdivenler buzla kaplanmıştı. Sağ elini cebinden çıkarıp, korkuluklara tutunarak yukarı çıktı. Geçit ışıklandırıldığı için, önünü rahat görebiliyordu. İlerde mendil satan bir çocuk vardı. İlkokul çağlarındaki çocuk, mendil yığınlarının arasında dizlerinin üstünde oturmuş, iki büklüm halde önüne çektiği ders kitabının ve defterinin üzerinde ödevini yapıyordu. Alp bir an cebinden biraz para çıkarıp çocuğa vermeyi düşündü. Ama sonra yavaşlamaya yüz tutmuş adımlarını hızlandırarak kafasını başka tarafa çevirmeyi tercih etti. Şu an acelesi vardı. Kendini yine kötü hissetmişti. ‘Çocuk orada ödev falan yapmıyordu, bunlar her zaman gördüğüm duygu sömürüsü örnekleri’ diye düşündü. Hem belki dikkat etse çocuğun kitabı ters tuttuğunu bile farkedebilirdi. O çocuğun yarın okula falan gitmeyeceğini düşünüyordu. Her şey bir düzmeceden ibaretti. Belli ki çocuğun ailesi de orada bir yerlerde bekliyordu ve birazdan onu almaya gelecekti. Muhtemelen yarın akşama doğru da yine buraya gelip dilenecekler, mendil satacaklardı. ‘Bunlar böyle alışmış, ne yapalım’ dedi kendi kendine.
    Bugün çılgınlık yapmayı düşündüğü bir gündü Alp’in. Ancak şu ana kadar saatin ikisinde Karahan’ın sokaklarında şiddetle yağan karda gezinmek dışında yaptığı bir çılgınlık yoktu. Çocukla yaşlı kadına küçük de olsa yardım etmiş olmayı diledi. Gece yarısı davetinin fiyaskoyla sonuçlanması durumunda, elinde hiç değilse hayatında daha önce yapmadığı türden bir iyilikle günü kapatmış olacaktı. Kim gece saat ikide mendilci çocuğa para vermiş ki?
    Her neyse, yola devam. Zaman epeyce ilerlemiş olmalıydı, saatine baktı: İkiyi çeyrek geçiyordu. Yolu yarılayıp yarılamadığını düşündü, ancak emin olamadı.
    Sonraki dakikalarda yürüdü... hiçbir şey düşünmeden yalnızca yürüdü. Bir kez düştü, ama yere yüzükoyun kapaklanmasına rağmen destek aldığı sol eli ve karın henüz yumuşak olması sayesinde yaralanmadı. Artık bir an önce, servisin kalkacağı Mavi Kuğu Sokağı’na varmaktan başka bir şey istemiyordu. İki üç saattir oradan oraya dolanıp duruyordu ve soğuktan donmak üzere olduğunu hissediyordu. Servisi, onu nelerin beklediğini merak ediyor, gözünün önüne getirmeye çalışıyordu. Ancak aklına gelen tek şey sıcak bir ortam ve çay oldu.
    Yine bir köşebaşı, yeni bir sokağa atılan ilk adımlar. Az ötede bir anneyle birlikte bir çocuk gördü. Kadının bir elinde büyükçe bir çanta vardı. Öbür eliyleyse çocuğunu –Alp sapsarı uzun saçlarından kız olduğunu tahmin etti- sımsıkı tutmuş, adeta sürükleyerek götürüyordu. Alp birkaç saniye içerisinde anne-kızı yakaladı. Yanlarından hızla geçip gitmeyi planlarken kadının “Dayan meleğim, az kaldı” dediğini duydu. Kadının ağırlıktan iyice çökmüş sol omzu geldi gözünün önüne. Çantası epey ağır olmalıydı. Saatine baktı, yirmi geçiyordu. Kalan yolu düşündüğünde, bu hızda beş dakika sonra Mavi Kuğu’ya ulaşacağını tahmin etti. Fazla gecikmeyeceğini umarak, genç olduğunu sandığı anneye doğru yaklaşmaya başlayan ayaklarına itaat etti. “Ben taşıyayım mı çantanızı?”
    Kadın korkuyla Alp’in yüzüne bakıyordu. Alp onun ‘hayır’ diyeceğini düşündü. Fakat anne hiçbir şey demeden çantayı Alp’e uzattı. Birlikte yürümeye başladılar. Ortada rahatsız edici olmaya başlayan bir sessizlik vardı. Sanki iki taraf da konuşmayı birbirinin başlatmasını ister gibi bekliyordu.
    Alp’in çantayı yüklenmesiyle, anne-kızın hızınde gözle görülür bir artış oldu. Alp buna rağmen bir an önce onlardan kurtulmayı umuyordu. Aynı sokak üzerinde yollarına devam ettiler. İki kez, yürüdükleri sokağı kesen sokaklarla karşılaştılar ve Alp umutla her seferinde onların yan sokaklara sapmasını istedi ancak bu isteği gerçekleşmedi. Alp, annenin nereye gitmekte olduğunu merak etse de, bunca zamandır hiç konuşmadıkları için konuşmayı başlatamıyordu. Çantayla zor da olsa saatine baktı, yirmi altı geçiyordu. Mavi Kuğu’ya çok az kalmıştı. Sokağın sonunda yol ikiye ayrılıyordu. Alp’in Mavi Kuğu’ya ulaşmak için buradan sola dönüp, ilk sağa sapması gerekecekti. Köşe başına geldiğinde sola dönmesi gerektiğini söyledi. Anne kafasını öne doğru hafifçe eğdi. Yürümeye devam ettiler. Alp bu sefer onlara sormadan karşıya geçti. Anne-kız da peşinden onu takip ettiler. Mavi Kuğu’ya sapmak üzerereydiler. Sokağın başına geldiklerinde Alp elli metre kadar ilerde bir otobüs ve ön kapısının ağzında binmeye çalışan insanlar gördü. Bahsettikleri servis aracı bu olmalıydı. “Benim şu otobüse binmem gerekiyor dedi” anneye. Ancak çantayı gösterip, ‘şunu size bırakayım’ diyemeden kadın niyetini söyledi. “Ben zaten o otobüse doğru gidiyordum.” “Öyle mi, çabuk olalım o zaman.” Üçlü servisin kalkacağı yere doğru koştular. Araç çalışır durumdaydı. Alp, sürücünün sık sık gaza basıp motorun hararetini artırışından, aracın kalkmak üzere olduğunu anladı. Servise yaklaştıkça, köşe başındayken servise binmekte olduğunu gördüğü birkaç kişinin çoktan içeri girdiğini fark etti. En son binen yolcunun yüzünü seçebilmişti: Yere düşmüş halde gördüğü yaşlı kadın. Buraya nasıl kendisinden önce gelmişti. İnanamıyordu.
    Üçü, kendilerinin koşma yönlerinde park etmiş otobüsün arkasına ulaşmıştı ki, aracın ön kapısı kapandı ve tekerleri dönmeye başladı. Alp elindeki çantayı yere bırakıp öne fırladı. Ön kapıya yetişmişti bile. Sürücüyle göz göze gelmeye çalışarak, dışı karla içi buğuyla kaplı kapıdan içeri doğru baktı; ancak hiçbir şey göremedi. Araç gitgide hızlanıyordu. Alp kapıyı yumruklamaya başladı. Onu görmemiş olabilirlerdi, bu şekilde sesini duyurmaya çalışıyordu. Ama bunun da bir etkisi olmadı. Otobüsle yarışmaya çalışırken ayağının kaydığını hissetti. Bugün ikinci kez şiddetle yere düştü. Gözü yaşarmıştı, ağlamayı istiyordu. Gözünden zor da olsa gelen bir kaç damla sıcak yaş yanağına ulaşmadan donmuştu bile. Kafasını zorlukla da olsa kaldırdığında, ilerlemekte olan otobüsün arkasından bakakaldı. Aracın arka camında tanıdık bir yüze rastlamıştı. Mendilci çocukla göz göze geldi. Çocuk bir taraftan eliyle camın buğusunu temizliyor, bir taraftan da gözleriyle Alp’i süzüyordu. Alp çocuğun onu hatırladığına emindi.
    Alp Kahraman yavaş yavaş ayağa kalktı. Gün sona ermişti. Artık bir hafta daha aylak aylak dolaşmasına ihtiyacı kalmadığını düşündü. Yeterince hareket yaşamıştı. Yeniden iş başı yapmayı düşünüyordu. Bu arada sıkıcı olduğunu düşündüğü evini de çok özlediğini farketti, ağzına yüzüne bulaşmış kar taneciklerini temizlemeye çalışırken. Arkasını döndüğünde anne ve kızın birbirlerine sarılmış ağlamakta olduklarını gördü. Çantalarını bıraktığı yerden alıp onların yanına gitti ve yerde en az on santimetre yükselti oluşturmuş yumuşacık karın üzerine oturup onları izledi. Kadın ağlamaklı haldeydi, “kaçırdık” dedi. “Ne yapalım, kısmetimiz bu kadarmış.” Kızının yüzüne düşen taneleri temizledi ve devam etti: “Bizimkisi bir hayaldi, acaba gerçek olur mu dedik, demek gerçekmiş. Canımız çıktı kızla, şu çantayla yürüyeceğiz diye. Ne bileyim böyle yağacağını keşke almasaydık çantayı. Sen de sağ olasın, taşıdın çantamızı, getirdin bizi buraya kadar.” Alp kadını dikkatle dinliyordu, ancak söylediklerine, abartılı üzüntüsüne bir anlam veremedi. Bu sırada ağıt sürüyordu. “Şu çocuğun yüzüne bir bak, bu ister miydi şöyle bir hayatı olsun? Hayat mı bizimkisi? Neredeyse üç yıl oluyor sokaktayız. Bir oraya sığınırız, bir buraya. Melek’in karnı nerede doyarsa evimiz orası. Bir umut, küçük bir umut çıktı karşımıza o kadar. Keşke hiç görmeseydim o kağıdı da dönseydim memlekete.”
    Alp’in yüzüne daha bir dikkatli baktığını görünce anne, çantayı eline aldı, öndeki fermuarlardan birini açtı. Donmuş, kaskatı kesilmiş elleriyle fermuarı açmaya çalışırken, “Allah kahretsin, niye umutlandım ki bi kadar. Ben bunu hakettim zaten,” diye söyleniyordu. Alp’e “çakmağın var mı kardeş” dedi. Alp çakmağı uzattı. Hiddetle, çıkardığı kağıdı ateşe verdi anne. “İki aydır senin yüzünden sokaklardayız, Allah kahretsin seni.” Annenin davet kağıdına olan hiddeti sürüyordu. Yanan kağıda eline geleni fırlatmaya başladı. Ancak eline kardan başka bir şey gelmediği için bu sefer de kağıt söndü. Alp, yarısından çoğu küle dönmüş kağıdı eline aldı. Şimdi onun aklında da iki ay öncesi vardı. Yanmamış kısmı okumaya başladı.