İlişkilerin yarattığı yalanın içinde yaşamaktayız.Bütün kucaklaşmalarımızda akrep kıskaçları.
Birbirimize sarılmamaktayız,sadece kaybetme korkusunu yaşamamak için kucaklarımızı insanlarla,putlarla,nesnelerle doldurmaktayız.Karakollar kurup yeni mahkumlar bulmak için gülümsemekteyiz.
Elbette bir şeyler yapmaktayız.Bir işte çalışmak gibi,yeniden aşık olmak gibi...Ama bunlarda bile kaçış söz konusu.Çünkü bütün ilişkilerimizde kendi seçimimizi bulamamaktayız.Yarım yamalak bir yürekle yaşamaktayız.
Asıl olan bir ışık bulamamaktayız.Her şeyi açık seçik yaşamak yerine ilişkilerimizi tencereyi şöyle bir örten kapalılıkla yaşamaktayız.
Yok olmaktan korkan var olamaz şüphesiz.Oysa bizler yok olma korkusuyla sağa sola saldırmakta büyük bir açgözlülükle her şeyi yeyip bitirmekteyiz.Sevgimizi,saygımızı,ruhumuzu mahvetmekteyiz.
Çıplağın üzerine atılan bir şal gibi krallıklar yaşamaktayız. Evlerimizle,arabalarımızla,dostlarımızla övünüp durmaktayız.Kendimizi ise yok saymaktayız, gitgide yok olmaktayız.Hayatımızı çöplüğe çevirmekteyiz.Her önümüze gelenle günlerimizi ve zamanımızı doldurmaktayız. Gittikçe kokuşan bir hayat yaşadıktan sonra ilişkilerimizden geriye sadece çürümüşlük bırakmaktayız.Bütün arkadaşlıklarımızı ya bir ceset torbasıyla ya da çöp poşetiyle hafızamızın bir köşesine atmaktayız.Duygularımızı,düşüncelerimizi ilişkilerimizle örtüştürememekteyiz.Yüreğimizi heyecenlara kapatmaktayız.Donuk gülüşlerle ilişkiler yaşamakta,buzları çözecek ışığı avuçlarımızda saklamaktayız.
Düşmana, hak etmeyene tabi ki değil; dostlara bile el açmamaktayız.Kollar kırk yerinden kırılmakta,acı çekerek kucaklaşmaktayız.
Sevgiyle yaşayamamaktayız ve dünyaya o pencereden bakamamaktayız.İşte yanılgı budur.İşte hata budur.Güçlü insan sevecendir.Haset gibi, kıskançlık gibi, nefret gibi ilkel duygulardan kurtulamamaktayız.Dünyaya sevecen ellerini uzatamamaktayız.Şiirleri, romanları, senaryoları yeniden yazamamaktayız.Mezar taşlarındaki yazılar bile silik kalmakta mutlu ve sevgi dolu bir ölümü yaşayamamaktayız.