BİR DENİZ YAŞARDI BURALARDA


Bir deniz yaşardı buralarda bir zamanlar. Gözleri bir yosun olurdu, bir çim. O ne gözlerdi Allahım, ne biçim. Bir türlü bakamazdım, tuhaflaşırdı içim.

Bir deniz yaşardı buralarda bir zamanlar. Saçları ipek sarısıydı ve sarı tonlara bürünmüş bir çiçek serasıydı.O sarı saçlarını gecelerime perde ederdim; gözlerini yıldız. Işık saçan bir umut, pembe bir buluttu başımdaki ve taptığım bir mabudeydi karşımdaki...


Bir deniz yaşardı buralarda bir zamanlar. İçi, dışı şaffaf bir; içi, dışı sevda gibidir. Kıyamazdım bakmaya, dokunmaya; yitireceğimden korkardım hep, bir köşeye gizlenirdim, sessizce ağlardım.

Bir deniz yaşardı buralarda bir zamanlar. Benimle otururdu dalgaların kumsalı öptüğü yerde. Benimle kovalardı martıları, benimle koşardı kumsalda. Benimle akköpüklü dalgalara yalnızlığımızı, martı kanatlarına adımızı yazardı. Benimle duyumsardı çamın reçine kokusunu, benimle seyrederdi doğanın yeşil dokusunu. Benimle yüzerdi alabildiğine, denizin maviliğine. Benimle dönerdi dalgaların kumsalı öptüğü yere.


Bir deniz yaşardı buralarda bir zamanlar. Onunla şu gördüğünüz dağın zirvesine çıkardık. Bilirsiniz, bir dağ başında insanlar daha da yakınlaşır Tanrı'ya ve bir çocuk gibi mutlu aşık olur doğaya. Avuçlarımızın suçlu parantezini açarken havaya, başlardık saf ve sevgi dolu bir duaya ve yeniden gelmiş gibi olurduk dünyaya.


Bir deniz yaşardı buralarda bir zamanlar. Benimle otururdu buralarda. Bir gün kumsala büyük balıklar geldi. Seni daha büyük denizlere götürelim dediler. Onlara uydu, gitti.

Bir dönüp baktım ki geçmiş seneler, içimde birikmiş neler neler olmuş kördüğüm; aynadaki gözlerimde gördüğüm, hala o denize yanmakta ve ağlamaktayım.

Deniz gitti buralardan, benimle yaşadığı yerlerden. Bir baktım ki bir başımayım, alıştım terk edilmelere, tuhaf yalnızlıklara. Ben böyle yaşamaya tutkunum, aşinayım.

Ne deniz döndü buralara, ne de onu götüren büyük balıklar. Bir gün küçük balıklarla haber göndermiş deniz bana. Demiş ki," Geceleri dünyamızı aydınlatan ayın ve ulaşılmaz sandığım yıldızların bir taş ve kum yığını olduğunu; parlak neonların arka tarafının karanlık birer depo olduğunu; aynanın arkasının katranlı kağıtla kaplı olduğunu, insanların uzay boşluğunda sadece bir zerrecik olduğunu ve en kötüsü, en küçük bir fırtınanın dahi önüne katılıp insanın savrulmuşluğunu ve kaybolmuşluğunu anlıyorum.Tel örgüye takılanın ben olduğumu ve yırtılanın benim pantolonum olduğunu artık biliyorum," demiş.


Deniz gitti, acı bir hatırası; onulmaz bir yarası kaldı.Ben bittim, içimde bir AH'ım, yukarıda ALLAH'ım kaldı. Deniz kirlendi, ne kaldı? Büyük balıklar küçük balıkları yuttu ve bu balıklar beni tuttu uyuttu; kumsalda bir başıma bırakarak unuttu.


Kumsaldayım yine, denizin gittiği ve benim dönmesini beklediğim yerde. Sağımda martılar, solumda deniz; içimde derin bir acı, derin bir iz. Bilmiyorum şimdi kiminlesin, nerde? Ben düştüm hep, ayrılıklarla derde, şimdi çok mutsuzum her yerde.


Bir deniz yaşardı buralarda bir zamanlar. Aşkların en güzeli, en zarifi, en soylusu burada yaşandı. Deniz, neonların arkasındaki karanlık depoda; ulaşılmaz sandığımız yıldızların üstündeki taş ve kum yığınında; bazan da küçük bir fırtınanın önüne katılmış uzay boşluğunda zerrecik gibi dönmekte. O döndükçe, yeryüzünde ne kadar umudum varsa sönmekte ve ruhum hergün yeniden ölmekte...


Bütün bu med-cezir bileşkesi basite indirgendiğinde, bu olabilene doğada üç şey tanıktır: Deniz, kumsal ve martılar...

Deniz gitti, masal bitti...


ERDEN ERKİN...