Beni Bekleme Piyale

(Attila İlhan’a nazire)

Aç bezirganların izini kaybettirdiği
Davudi sesli rüzgarların
Sahiplendiği sokaklarda
Yalnızım gene…

Açlığımı unutmadan dolaşıyorum İstanbul’da.

Bir ucunda aklımın İMeKaBe
Bir ucunda memeleri açıkta kontesler
Bir ucunda yanlışlanan tahminlerin utanmazca yapayalnız bıraktıkları
Bir ucunda da sen.

Açlığımı unutmadan dolaşıyorum İstanbul’da.

Olmasın,
beni bekleme Piyale.
Akşamları Haşimi kızıl İstanbul’un,
Sabahları Akifi nurlu.
Bayram sabahı Beyat’i okunuyor ezan Süleymaniye’de.
Ceviz ağaçlarının hepsi Nazım.
Bir tokat gibi patlıyor İlhani sözlü
Kötü şarkılar kulaklarımda.
Bir Özel var ki
Zamanında toplumundu
İnanırdı yarin yanağından gayrıya.

Açlığımı unutmadan dolaşıyorum İstanbul’da.

Ayasofya’da perestroyka sonrası üç Ukraynalı’ya
Bir şeyler anlatırken
Yanıbaşımda yükselen inşaat iskelesi bile
Büyülüyor beni
Farkına varıyorum insan olduğumun
Seviyorum bu komintern artıklarını.

Açlığımı unutmadan dolaşıyorum İstanbul’da.

Beni bekleme Piyale.
Sen git.
Burjuva saraylarında, insansız caddelerde
Soluk üniversitelerde yaşıyor
Yaşam dediğin.





Yanılma sakın
“gecekondulara güneş doğmuyor!”
Hırslar yaşıyor sokaklarında
Ev, araba, televizyon, müzik seti,
Kredi kartına oniki taksitli
Yatak, yorgan, nevresim takımı
Görüyorlar rüyalarında.

Açlığımı unutmadan dolaşıyorum İstanbul’da.

Söylesene Marks baba
Şimdi neredesin?
Nerede bu sınıfların çelişkisi
Yabancılaşa, yabancılaşa
Yaban kalanlar?

Adını koy da git Piyale,
Beni ıpıslak, elektrik çarpması gibi
Beni dudaklarımdan
Öyle
Öp de git
Piyale…