Gölgeleri sevmek... Gölgelerle yaşamak... Gölgelerle savaşmak... Gölgelere sığınmak... Gölgelerin yardımıyla ayakta kalmak... Gölgelerden dolayı üzülmek...

Daha da kötüsü aslında bir gölge olmak...

Yaşam böyle mi gerçekten? Yani gerçeklerle yaşayamayanların sığındığı
yer gölgeler dünyası mı? Asıllarının sürekli dinlendiği, gölgelerin ise hep çabaladığı bir dünya...

Peki zor mu gölgelerle yaşamak? Evet... Hem de çok zor. Ama zoru başaran insanlar olarak gölgelerle yaşıyoruz işte. Üstelik bu gölgeler bazen öyle mutlu ediyorlar ki, asılları olsa sanırım bu kadar mutlu kılamazlar bizi. Üzdüklerinde ise asıllarından daha çok canını yakıyorlar insanın. Asıllarını tek gülümsemeyle affedebilecekken gölgeyi ne yapsa affedemiyoruz. Sanki yanıbaşında olan gölge değilmiş gibi! Koyamıyorsun işte gölgeyi aslının yerine. Ama asıllarıyla da yaşayamıyorsun.

Her düştüğünde gölge tutup kaldırır seni.Elini sana uzatan hep aynı gölgedir. Bilirsin hep bıraktığın yerdedir gölge. Güvenirsin ona. Ama aslı gibi sevemezsin bir türlü. İstemekle olmadığı için çoğu şey, istesen de sevemezsin! Hep asıl olanı özler, hayalinde hep asıl olanla konuşur, yaşarsın.

Bir gün gelir bakarsın ki sen de bir gölge olmuşsun... "Körle yatan şaşı kalkar" atasözünü doğrular bir şekilde gölge olursun farketmeden. Artık istesen de asıl olana kavuşamazsın. Çok uzaklaşmıştır senden. Ve belki de bir gölgeyle yaşamak istemeyecektir.

Ve sen yine özlemle beklersin gelmeyeni... Beklesen de gelen Gölgedir,asıl olan artık hiç gelmeyecektir...

Beklediğini bile bile gelmez...