Tarih boyunca Allah, insanlara doğru yolu göstermek için elçiler göndermiştir. Elçiler, Allah’tan aldıkları vahyi ümmetlerine eksiksiz bir şekilde iletmiş, ardından vefat etmişlerdir. Ancak Kur’an, elçilerin vefatından sonra ümmetlerin sürekli olarak yoldan çıktığını ve Allah’ın mesajını tahrif ettiklerini bildirmektedir. Bu durum, elçilerin gönderilmesindeki temel nedenlerden birini oluşturur. Allah, rahmeti gereği insanları tekrar doğru yola davet etmek için yeni elçiler göndermiştir. Elçilerin temel görevi, Allah’ın vahyini insanlara tebliğ etmek ve onları şirkten arındırarak tevhid inancına davet etmektir. Ancak Kur’an, ümmetlerin elçilerin vefatından sonra Allah’ın mesajını değiştirdiğini açıkça belirtir. Furkan Suresi 30. ayet bu gerçeği gözler önüne sermektedir:
“Ve elçi dedi ki: ‘Rabbim gerçekten benim kavmim, bu Kur'an'ı terk edilmiş (bir Kitap) olarak bıraktılar.’”
Bu ayet, Nebimiz Muhammed’in ümmetinin de aynı hataya düşeceğini ve Kur’an’ı terk edeceğini açıkça ifade eder. Ancak gelenekçi anlayış, bu gerçeği kabul etmekte zorlanır. Gelenekçiler, kendi ümmetlerinin istisna olduğunu vehmederek, Kur’an’ın açık beyanını görmezden gelirler. Bu anlayış, Kur’an’ın evrensel mesajına ters düşmekte ve ümmetin kendi kusurlarını görmezden gelmesine neden olmaktadır. Gelenekçiler, Kur’an’ı merkeze almak yerine hadisler ve tefsirler aracılığıyla din anlayışı oluşturmuşlardır. Halbuki Kur’an, her türlü hükmün ve rehberliğin tek kaynağı olduğunu defalarca vurgular. Maide Suresi 44. ayet, Allah’ın hükmüne aykırı davrananların zâlimler olduğunu bildirir:
“Allah’ın indirdiğiyle hükmetmeyenler, zâlimlerin ta kendileridir.”
Gelenekçi anlayışta hadisler, çoğu zaman Kur’an’ın önüne geçmiştir. Bu durum, vahyin saf ve özgün mesajının hadis kültürü ile örtülmesine yol açmıştır. Dahası, hadislerin zamanla yanlış anlamalara, uydurma rivayetlere ve mezhepsel yorumlara kaynaklık ettiği bir gerçektir. Gelenekçiler, Kur’an’ı terk ettikleri gerçeğini görmezden gelerek, uydurulmuş hadislerle dini bir çerçeve oluşturmuşlardır. Kur’an, insanları yalnızca Allah’a kulluk etmeye ve şirki reddetmeye çağırır. Ancak hadis ve tefsir kültürünün etkisiyle toplumlar, çoğu zaman şirke bulaşan inanç sistemlerini benimsemişlerdir. Nebilere gereğinden fazla anlam yüklemek, mezhep imamlarını veya evliyaları yüceltmek ve onların sözlerini tartışılmaz hakikat olarak görmek bu şirk anlayışının tezahürlerindendir. Furkan Suresi 43. ayette şu uyarı yapılır:
“Kendi hevasını (istek ve arzularını) ilah edineni gördün mü?”
Hadis kültürünü sorgusuz bir şekilde benimseyenler, kendi hevâlarını ilah edinmiş ve Kur’an’ı terk etmişlerdir. Bu durum, Allah’ın mesajının özünden uzaklaşılmasına yol açmıştır. Kur’an, müminlerin tek rehberi ve referans kaynağıdır. Hadisler ve tefsirler, vahyin mesajının anlaşılmasını zorlaştırmıştır. Bu nedenle Kur’an’ı anlamak ve yaşamak için sadece ona yönelmek gereklidir. Şura Suresi 10. ayette Allah şöyle buyurur:
“Hakkında ayrılığa düştüğünüz herhangi bir şeyin hükmü, Allah’a aittir.”
Bu ayet, herhangi bir ihtilaf durumunda başvurulması gereken kaynağın yalnızca Kur’an olduğunu vurgular. Müminler, şirkten arınmak ve Allah’a tam bir teslimiyetle yönelmek için hadisleri ve tefsir kültürünü sorgulamalı, yalnızca Kur’an’ı esas almalıdır. Elçilerin ümmetlerinin vefatlarından sonra yoldan çıktığı gerçeği, Kur’an’ın açıkça dile getirdiği bir durumdur. Nebimiz Muhammed’in ümmeti de bu konuda bir istisna değildir. Furkan Suresi 30. ayette bildirildiği gibi, onun ümmeti de Kur’an’ı terk etmiştir. Gelenekçi anlayış, Kur’an’ı merkeze almaktan uzaklaşarak hadisler ve tefsirler aracılığıyla bir din anlayışı oluşturmuş, böylece vahyin saf mesajından uzaklaşmıştır. Kur’an’ın yol göstericiliğini kabul etmek ve ona teslim olmak, Allah’a kulluğun temelidir. Müminler, şirke düşmemek ve doğru yolda ilerlemek için Kur’an’ı esas almalı, hadis ve tefsir kültürüne eleştirel bir bakışla yaklaşmalıdır. Allah’ın mesajını değiştiren tüm anlayışlardan uzak durarak, vahyin özünü korumak her müminin sorumluluğudur.