I
Uzaklaştıkça uzaklaştı herşey. Aslında uzaklaştırılmıştı. Olmaması gerekiyor muydu? Bundan tam olarak emin değilim. Şimdi aracımı İstanbul’un en berbat mahallesinde derme çatma bir sahil evinin en karanlık tarafına park ediyorum… Saati söylemeliyim. Saat: 03:15 ve günlerden 28 Ağustos 2020 sabahı… Sahile yürüyerek iyice yanaşıyorum. Cebimden bir dal sigara çıkarıyorum. Ateşliyorum. Bir gıdım ciğerlerime çekip düşünüyorum. Neden faili meçhullerin gazetelerde boy boy resimlerinin yayınlandığı bu kıyıdayım? Mahallenin tinercileri, evsizleri beni sorgusuz sualsiz öldürür ümidiyle geldiğimi hatırlıyorum. Ancak en zalimi bile hal hatır sorduktan sonra: “evin yoksa gel benim yatağımda yat gardaş”- diyor… Yürüyorum. Sokak lambasının ışığının baskın olduğu noktaya doğru yürüyorum. Burada dalgaların sesi daha net. Gözlerim bu karanlıkta ufuktaki hiç bir adayı göremiyor. Burada oturma eylemi yapacak değilim. Ama bu eylemsiz görüntüm de belleğimden geçen hatıraların oynayacağı filmleri seyretmek istiyorum. Sonra Eyüp Sultan Hazretlerinin huzuruna giderim. Zaten sabahları benim derdimi ya o, ya da evsizler çekebilir ancak… Evsizlerin sofralarında sigara, bali, çöpten alınmış küflü ekmekten başka birşey yoktu ilk geldiğimde. Bu sefer gelirken bir düzine kokoreç ve aynı sayıda ayranı ikram ediyorum… Belki bu yüzden beni öldürmüyorlar. Ama ilk gelişimde onların burada yaşadığını bile bilmiyordum… Sanıyorum artık onların gözünde ben bir hayırseverim. Hepsinden müsaade istiyorum. Sahilde yürüyeceğim diyorum. Olur iznini aldıktan sonra ışığın bol olduğu yöne yürüyorum. Şimdi ışığın altında parmaklarımın arasında duran sigaranın yanışını inceliyorum. Tıpkı bana benziyor. Aynı şu garip ömrüm gibi, içim gibi gah yanıyor, gah tütüyor, gah sönüyor… İnsan, kendine benzeyeni bulduğunda bu yüzden ondan vazgeçemiyor diye düşünüyorum. Ben de sigarayı herhalde bu yüzden seviyorum. Bitmemesi için onu gıdım gıdım içime çekiyorum. Bitince de ellerimin içine bakıyorum, habire. Falcı bacının görmek istediği şeyleri veya uydurmak istediği şeyleri görmeye çalışıyorum avuç çizgilerimde. Uydurmak gibi bir niyetim yok. Hiç olmadı ki. Olamazdı da. Yapmak istediğim şeyden şuan tam olarak emin de değilim. Ama “Şey” işte. “Şey” gibi bir şey. Aslında bildiğim tek şey ya da tek bildiğim şey: Yalnızım. Yapayalnız.

II
Bu şehrin insanı çoktur. Bu şehrin insanı bol, fakat insanlığı pek azdır. Masal kitapları gibi diyemem. Ama korku romanı daha sahici geliyor bu saatte. Bu kentin her yeri yüksek, bol ışıklı betonlarla çevrili. Arkamda devasa reklam panoları var. Her yerde bir eğlence merkezi. Burası bir zamanların merkezlerin eğlence merkeziydi… Hala bu saatte bile kalabalık. Yine yürüyorum, yollar uzuyor. Yollar uzuyor, ama ben yürümeye devam ediyorum. Değişen çok şey var. Öyle görünüyor. Şu deniz kenarına daha öncede gelmiştim. Hafiften üşür gibi oluyorum. Yaz olmasına rağmen soğuk bir hava hakim. Ellerimi ceplerime kollarımı yanlarıma yaslıyorum. Ağzımda sigaranın sönmemesine azami dikkat ediyorum. Yahu ben bu sahneyi hangi filmden hatırlıyorum? Gerçekten ne yapmak istediğimden emin değilim. Hani “Şey” işte. “Şey” gibi bir şey. Oysa bildiğim tek şey ya da tek bildiğim şey: Yalnızım. Yapayalnız.

III
İstanbul’un en pis semti, en çok faili meçhullerini haber yaptığım ünlü sahilinde, derme çatma, küflü ahşap ve yarı beton evlerinin ya da yüksek binaların arasında, kalabalığın ortasında, yolun kenarında, gürültünün merkezinde olup olmamam farketmiyor. Çünkü ben zaman ve mekan ayrımını yitirdim. O birisi ben değilim. Ben o birisi değilim.

IV
Aslında estetik bir ölüm hayalini ben kurmadım. Ya da ölüm estetik ideal bir hayal olabilir miydi? Bundan da emin değilim. Lütfen bana kaybolan o değerlerimi geri getirsin birisi…

V
Bazı şeylerin üç beş olgu kadar yüzdelik bir yeri kalmamış hayatımızda. Ben, “Şey”lere önem veriyorum, “şey”lere önem verenleri daha çok önemsiyorum. Birisi bir “şey”ler söylüyordu. Düne kadar söylüyordu o birisi. Şimdi meçhul ama malum birisi. Hem agah, hem aşık, hem deli, hem akıllı. Birisi işte bir şeyler söylüyor susarak. Deli olduğumu, deli olduğunu…

VI
Ne zamanın ne mekanın önemi var. Ben de tam olarak bilemiyorum ve artık bir şeyleri ayırt etmek için enerjimi tüketmiyorum. Çünkü nasıl ayırt edeceğimi de bilmiyorum. Deniz kenarı. Hafiften üşüyorum. Yaz olmasına rağmen soğuk bir hava hakim. Ellerimi ceplerime kollarımı yanlarıma yaslıyorum. Ağzımda sigaranın sönmemesine azami dikkat ediyorum. Yahu ben bu sahneyi hangi filmden hatırlıyorum? Birazdan bu film de sona erecek.

VII
Burası denizin kenarı. Yani kenarda deniz var. Şimdiki zaman mı şuan ki zaman mı bilemiyorum… Hava soğuk ve ben üşüyorum. Çok deli ve gözü kara martıları var bu sahilin. Ya da martıların olduğunu söylüyor birileri. Seyrediyorum. Sadece. Dokuz tane martı. Sekiz tanesi bir arada duruyor. Birisi ise onlardan ayrı. On-On iki metre mesafe var diğerleri ile arasında. O da yalnızlığı seviyor olmalı. Ya da yalnızlığa itilen martı olmalı. Fakat bundan da emin değilim. Derme çatma, dışı sıvasız, içi nemli ahşap ve beton evler, İstanbul, kalabalık, ellerine bakan, elleri ceplerinde ve martı, yalnız martı, yalnız, yapayalnız ben gibi, o gibi…

VII
Ortega Y Gasset hazretleri şöyle demiş:
“Yaşamak, kökten yalnızlıktır.”
Ee doğru…

IX
…