Anımsıyorum o geceyi,
Sırtında taşıdığı evin düzeninde boğuluyordum.
Gözlerim, demirden daha ağır,
Yumuşak bir gecenin koynunda, ağrılı bir uykudaydım.
Karanlıklar arasında belirdi, örttü üstümü usulca ve
Sokuldu yanıma.
“Kin” nedir öğreten adama, ilk kez âşık oldum o gece.
Parmaklarımdan yukarı süzülen, sessiz bir ilham gibi yalındı,
Bir o kadar da yalnızdı.
O bayat şarkıları fısıldamak istedim kulağına;
“Biliyorum, biliyordum ben de senin gibi şarkı söylemeyi.”
…
Yasakların, gerçeğe değdiği o uzun yollarca,
Söylenmemişlerin ardına, gözlerinin felaketiyle sığındım.
Yüzüm, yüzleşemeyecek kadar kirlendi her seferinde,
Karardım, karalar bağladım.
…
Bugün ise bir kez daha anladım:
Kucağımda büyüttüğüm utançlarımdan başkası değildi hiç biri.
Mayhoş bahar kokularının, acıtan alerjisini sakla göğsünde.
“’Hiç’ olamayacak kadar hiçtik biz.”