Biliyor musun?
Bugün sana hiç yazasım yoktu.
Leş gibi sen kokuyordu perşembe,
dayanamadım.
Kulaklarımda hoş bir tango,
Dans hikayemi ilk saniyesi gibi hoş yazamıyorum.
Emek mi verilmesi gerekiyordu bu ziyan kelimelere?
Hepimiz farkındayız,
Haberin yok olup bitenden.
Senin kendini kurtardığın bu ağrılı gecelerde,
Seviştiğim mektuplarım var benim.
Ulaştıramıyorum sana hiç birini.
Biliyorsun,
Bilmiyorum adresini..
Kusarak da atamıyorum içimdeki nefreti.
Hayallerimde,
En büyük düşmanım haykırışlarıma ses vermişken,
Yıkıp gelemedin o şiirsiz duvarları.
Senin için de anlamsızdı aile,
Parçalarını toplayamadığım çocukluğu,
Beni kanatırmışçasına bitirdin.
Ölü cesetler topladık o huzurlu yuvamızdan.
Zaten tek kişilik aşkıma da sadık kalamadım.
Dün yeni dudaklarla tanıştım,
Hücrelerime dokunduğun o yüz metrekare içerisinde.
Çelimsiz, yorgun bedenini görmeyi istedim,
Dönerken.
Olmadı.
Sessizliğin yoksun sokaklarında kaybolup durdum.
Sesimi de duymadın.
Pes edeceğim son saniyelerde,
Tanrı suratıma tükürdü.
Sanki hissediyordu içimde hissettiğim aşksı alevi.
Sanki o da biliyordu sevmeyi.
Yanlış anlama,
Tanrı sevmeyi bilseydi,
Senin gibi bir adamın arkasına bakmadan gidişini engellerdi.
İnsanları,
Karanlık ya da yemyeşil yaratmazdı.
Neyse,
Biliyorsun ki beni bulabileceğin yerler kısıtlı sevgilim.
Bu şehir,
Tanımaz benim gibi hüzünlü başka bir kadını.
Arzularını da al gel,
Hala sana açık bu kapı...