Üşüyorum, dışarıda yalnız üşüyorum.

Sen doğuyorsun birden bire gözlerimin önünde, yağmur ile birlikte.
Tanrının bana yolladığı bir armağan gibi, üşüyen yanlarım hayale dalıyor.
Yaklaştıkça uzaklaşıyorsun.
Uzaklaştıkça, şarkılarınla dokunuyorsun bedenime.
Sanki çığlıklarını bana duyurmak istercesine.
Kendi çığlıklarımı unutuyorum, gülümsemene susuyorum.
Sular içinde çırpınırken yüreğimdeki kuraklığa dalıyorsun bir başına.
Rüzgar o kadar hafif ki, silinmiyor bile ayak izlerin inim inim kavrulan o kumlarda.
Her iz, yeni bir tohum filizlendiriyor.
Her gece o kurak toprakları tavaf ediyorsun sen.
Sonra, koca arazideki tek güle eğilip fısıldıyorsun ismini;
"Umut, Umut, Umut...."

İşte o zaman başlıyor asıl hikaye...
Beynim, çare, kalbim, sen, dilim, kristal cam parçalarına bulanıyor.
Kanıyorum, faili meçhul cinayetlere.
"Kusursuz" oluyorum, imkansız oluyorum bir türlü sana doğamıyorum.
Adını aşk koyduğum; saflığındaki dünyaya gözlerini açtığında, ilk gördüğün ben olayım istiyorum.
Beynimi yiyen kurtçukları temizlemek isterken, kendimle yüzleşiyorum.
Her metrekaresi günahkar, her metrekaresi kaos olan fahişe bedenimden, insan eli değmemiş aşklar/anlar kusuyorum.

Her aydınlıkta yeni savaşlar başlatırken ben,
Sen kızıyorsun o ezbere bildiğim, silüetini bile kıskandığım yüze bakamadım diye.
Milletin yan yana oturduğu 'çekyat'a sığdıramadığı diyalektiği, üçer dakika arayla, üç durağa sığdırdık.

Şimdi ise sana diyemem; bekle.
Şimdi ise, her kaçışlarımda olduğu gibi kaçmayacağım gerçeklerden.
Biliyoruz ki olmuyor, aç susuz kalınmıyor.
...Ve tüm hikaye yeniden başlıyor....