Karşı karşıya oturuyorduk…
Birbirimizin yanında oluş sebebimizi henüz keşfedememiştik. Sadece saf, temiz bir sessizliğin içinde, boğulmaya yüz tutmuş düşmanlıklarımız ortadaydı. Tek kelime dahi etmiyorduk, istemeden de olsa hayatlarımızı paramparça yapmıştık birbirimizin.
Kahvesinden bir yudum aldı,
“Hayat” dedi, “Hayat bize güzellikler sunuyor ve biz bunun farkına ne de geç varıyoruz.”
Yüzünde, masum, anlamsız bir ifade vardı. O da hayatın ona sunduğu zorluklara göğüs germeye çalışıyordu fakat onun da dediği gibi hayat, bize güzellikler sunuyordu. Fark edememek bizim talihsizliğimiz. Yorgunluğumuzdan belki, belki susmuşluğumuzdan, belki de asıl dostluğun geç farkına vardığımızdan.
Benim en sevdiğim şarkıyı açtı telefonundan ve kafasını göğsüme dayadı;
“Mahnaz, kurtar bu karanlıktan beni.”
Kelimeler boğazımdan mideme süzüldüler, tek kelime dahi edemedim. Gerçeklerin geç farkına varmak herkesi olduğu gibi bizi de yıpratmıştı. Gecenin siyahı savaşımdı, kelimeler. Silahımı bir kenara bırakıp teslim oldum, baştan aşağı sevgisizlik, düşene bir tekme atmak da bana yakışmaz. Ayrıca kafamdaki galibiyet düşüncelerini de mutfaktaki tıka basa dolu çöpün içine, boş bira şişelerinin yamacına fırlattım. İfade edemeyeceğim duygular yaşıyordum. Anlatsın istiyordum, neden koyu siyahın bir parçası? Hahaha… Kaderlerimiz aynı yazılmıştı bizim, benim sebebim neyse onun sebebi de oydu.
Bir anda gelen anlamsız cesaret ile kolundan tutup dışarı çıkardım onu, şaşırmış bakıyordu. O da farkındaydı içimizde silinemeyen şekilsiz resimlerin…
Sabaha kadar elimizden düşmeyen içki şişeleri ile talan ettik kalbimiz kadar büyük şehri.
Ne yalan söyleyeyim, eğlendik…
Birer birer kusuldu içimizde hapsettiğimiz enfeksiyonlar. Şeffaf hale geldiğimizde bıraktık acıları bir kenara.
O sessiz çizdi, ben sessiz yazdım.
Gerçekten yaşadığım acı olayların, güzel tarafına bir daha baktım.
O gerçek bir güzellikti, bürünmüş olduğu ruhu sevdim, sahip çıktım.
O da buna engel olmadı.
Anlayacağınız hayat, bize uzak, gerçekler ağır ve her ne kadar acılar içinde kıvransak da mutlak bir kurtarıcımız vardır.
Düşmanlarınız, en büyük dostunuzdur. Bunun sebebi ise, aynı yaradan sızıyordur kanlar.