Bir sonbahar yağmuruydu ellerin.
Çığlık çığlığa hapsettin o elleri tek bir fotoğraf karesine, yavaşça yok ettin karanlığı okşarken benliğimi.
Kaybetti gökyüzü tüm büyüsünü.
Yitirdiğim gözlerim kuru,
Kulaklarım, tercüme ettiğin tınılara sağır.
Sen beni intihar edeli çok oldu.
Peki ya bu şehir?
Bana sevdirdiğin bu şehir, yıkıntıya uğradı.
Yok oldu.

Seni yalnızca bir başkasının sesindeki huzurla anımsayabiliyorum artık, bir başkasının teninde, bir başkasının gökyüzünde.
Sahte maskelerini düşürdüğün o gün ben bir başkasına sığındım.
İnan sana başkaları delice sahip olurken, ben burada sahipsiz kalamazdım.