Yukarıdaydın, benden birkaç basamak yukarıda.
Gözlerin vardı yalnızca, yüzün dudakların hep flu,
Parmaklarının melodileri biraz da…
Kimse anlamazdı o aramızdaki uçurumdan kaç defa atladığımızı,
Düşmek üzereyken tutunduğumuz dalları, anlamazdı kimse.
Rüyalarda dans ettik birkaç defa, eminim benimleydin o geceler,
Adını yankıladığım duvarlarda, kucağımda küçük bir çocuk misali dururdun hep.
Evimin önündeki bank, anca yüzleştirdi seni, ellerinde içi ağzına kadar sır dolu şişelerle.
Biliyorum, dökülemezdi dillerden itiraflar,
Benim itiraflarım hep cumartesi geceleri sırtındaki ellerimdi,
Belki de yavaş yürünen yollar -bitmesin diye- izafiyeti öğretti bana.
Karmakarışıklığın ortasında durmuş, yalnız bir piyonum bu sefer.
Yalnızlaştıramadım seni, yetmedi gücüm, yenildim ben oyuna.
Biliyorum ki onca gürültünün arasında sessizleşecek gözlerin, yeniden
Karışacak birbirine ifrit, kül tanrı, sen ve ben.