HAYATIN BOŞLUĞUNDAYIM
Saçlarıma tek tek aklar düşüyor,
Gözlerim her gün her saat yaşlar döküyor,
Dünyamı aydınlatan umut ışığı her gün biraz daha sönüyor,
Söylemiyor artık gönül ırmağım o güzel sözlerini.

Karanlıklar bir örümcek ağı misali etrafımı sarıyor,
Yüreğim sönmek bilmeyen nefret ateşinin ortasından çıkamıyor,
Gözlerim doğduğunu bile bile sabah güneşini arıyor,
Gönlümün bahçesi söküp attı açan sevgi çiçeklerini.

Güller hayatı sevdiren kokusuna artık hasret bırakıyor,
Düştüğüm boşluk elimdeki bütün güzellikleri alıyor,
Sazım mutluluğu değil acıları çalıyor,
Sevdiğim çekti üzerimden güzel gözlerini.

Etrafımdaki güzellikler birer birer kayboluyor,
Gönül ırmağımı sevda yerine yalanlar dolduruyor,
Umutsuzluk idam ipim oldu beni boğuyor,
İhtiyacım oldu ama sevdiğim uzatmıyor tutmam için ellerini.

Onun terk edip gidişi bana en büyük acıyı veriyor,
Dost dediklerim ben eridikçe düğün bayram ediyor,
Binmeyi beklediğim umut sandalı bir türlü gelmek bilmiyor,
Bir boşluğa düştüm uzatıpta çıkaran yok ellerini.