Saçlarıma yazılan şiirleri teker teker kırptım gecenin karasına,
Bal köpüğü gözler ile bir daha asla dokunulmasın diye.

Tutam tutam tutsak kuyulara dökülüyorlar sonra, öpmesi gereken koca hastalık, engelleri aşamıyor ve rüzgarın serin kırbacındaki intiharlara atıveriyor kendini.

Ölümün kucağından toparladığım sığ düşünceleri umursamadan, suskunluk akıyor sarıya, ellerin sarısına

Ve hatıra diye bırakılmış maviler, is kokuyor burnunun yamacında.

Aklına bir ton kabuk kabuk küfür getiriyor ve sen ruhunu uyuşturmaya sığınıyorsun, dokunamadığın her gece.

Oysa ki bilmelisin; şerefsizce harama dokunmak, mavileri şarap kızılına öldürüp, gökkuşağından mahrum bırakır seni.

Toprak ana ise öyle yücedir ki, çürüttüğü her şeyi sana tekrar bir nimet olarak döndürür, ve tendeki bile kor ateşleri söndürür.