Savaşın tam göbeğinde kalmış anne ve çocuk, ağlıyorlardı. Her ikisinin bakışları kanlıydı. Ölümün o pis soluğundan kaçmışlardı. Bombaların, kurşunlardan delik deşik kevgire dönmüş evlerinin çatısız duvarlarına yaslanmışlardı.
Anne, az önce 19 yaşındaki oğlunu da yitirmişti. Kendince hem eşine, hem de oğluna ağıt yakıyordu.

Zemheri soğuk 3 yaşındaki kız çocuğun içine işliyordu. Dişleri birbirine vururken titriyor, annesine daha sıkıca sarılıyordu.
Her ikisinin de günlerce tek bir lokma bile girmemişti midelerine. Küçülen mideleri açlıktan karınlarına yapışmıştı.
Havada bolca barut kokusu vardı. Göz gözü görmüyordu. Hava yıkılan binaların tozlarıyla grileşmişti. İnsanlar çığlık çığlığa Tanrı'ya yalvarıyordu.
Küçük kız annesinin kuru dudaklarına dokunup sordu:

" Anne babamla abim nereye gittiler?"

Anne ağıtını dudak uçlarında donduruyor:

" Onlar gitti kızım, onlar gittiiii..."

" Nereye gittiler anne?"

Anne yutkunuyor. Nasıl dese yavrusuna da onu ikna etse? Kendince en mantıklı yanıtı seçiyor aklının havuzundan:

" Onlar cennete gittiler yavrum."

Çocuk bu işte... Dur durak yok; merakla sorar:

" Anne babamla abim cennetten ne zaman gelecekler?"

Annenin yüzü acıyla gerilir; zira yavrusunun sözcükleri yüreğindeki kırılma noktasına değmiştir. Zavallı kadın çaresizce inler:

" Onlar öldüler yavrum. Gelmeyecekler!"

Çocuk dayanamaz, ısrarla annesine sorar:

" Anne cennette yemek var mıdır?"

" Olmaz mı, kuş sütü bile vardır, cennette."

Çocuk ellerini sevinçle çırpar:

"...O halde bizde hemen ölelim anne."

Anne ağıtına bir öncesinden daha sesli devam eder.
*

///Barış için savaş gereklidir, diyen vicdansız kan emicilere ithafımdır ...///


Emine Pişiren/ Kocaeli