Kakavan devrinin insanları.
Çubuktan asker,
Kibrit çöpünden yangın çıkarıyorlar.
Ve zaman bir çoçuğun ezberinde çekiliyor.
"Meli,malı..."
Savaşmalı diyor,kehanet.
"Bize ölmek gerekli..."
Ve bir yerde çocuklar oyun oynamakta.
Sek,sek kadar basit.
Meşe kadar ağır bir dünya da.
Omuzlarında güneşin ağırlığı.
Sabahın devşirme esnemesi.
Gün besbelli geriniyor.
Çay kaşıkları dolanıyor,bardaklarda.
Cam sıcaktan çatlıyor.
Komşular citlek çiğneme yarışında.
Ve herkes bir hayli tanıdık kendine.
Bir hayli sevecen,dost.
Ağbiler.
Ablalar.
"Çocukları öldürmeli diyor"
Kakavanlar...
Ama sesimiz çok çirkin bizim.
Karga mı desem? değil
Baykuş mu desem?
Hiç değil.
Taklit edebilirsek,ancak bir çığlık olur.
"Çocukları öldürmeli diyor"
Kakavanlar.
Peki ama nasıl?
Çimen'den başlayın, "Beton yapın!"
Caddelere sıfır kaldırımlar.
Sırıtsın bir şeyler.
Şu güneşin parıltısına.
"Zevksiz ucubeler dikin!"
Zindana benzer gökdelenler.
Önce babalar kendilerini küçük hissetsin.
Anneler hazır çorbalara alıştırılsın.
Ablalar,"Justin Bieber'ı sevebilir"
Ağbilerin başını ise,
Gökdelenlere doğru kaldırın.
Bir düzen kurun düzmece bir şeyler.
Tek parıldayan Tv aydınlıkları olsun.
Herkes uyanıkken uyusun!
Oldu mu?
Oldu.
Bir çıt sesi yok sokakta.
Herkes de ağır bir geçim endişesi.
Vagonlar taşıyor artık,
Şehir'in yorgun yüreğini.
Tornavidalar,vidalar,
Kerpentenler,
İşte hayat çekiyor zamanı.
"Meli,malı..."
Bir çıt sesi yok sokakta.
Ve bir çoçuğun meşesi,
düştü bir kuyuya...