BÖLÜM 7

Show dünyasının ve Medya’nın gözdesiydi o.Herkesin hayatından kareler almak için günlerce kapısında beklediği bir şöhretti. Magazin basınını Eks Aşkları ile yada sıradışı organize edilen konser programları ile meşgul eder, marka değerini sürekli olarak en tepede,en yüksekte tutmayı bilirdi.Oysa ki geceleri köpekler gibi ağlıyordu.Çok yalnız olduğunu kendine bile itiraf etmesi uzun ve zaman alan işgenceli bir yoldu. Yanında hep güzel kadınlar olsa da,Aşk yaşadığını iddia edenlere gerçeği anlatması, onların sadece hayatında bir süs ve mizansenden ibaret olduğunu söylemesi mümkün değildi.Gerçi onu yakından tanıyan bir kaç kişi onun gerçekten yanlız bir insan olduğunu ve acınası bir durumda olduğunu biliyordu.Ama sadece bir kaç kişiydi. Orta Anadolu Turnesine giderken,yanında menajerinin sürekli vıdı,vıdı yapıp, “Şöyle yapmalıyız Bora..” “Sahne arkasındaki dijital görsellikle uygulayacağın karegrafi şöyle olmalı” demesinden bıkmıştı.

Şöhret onu hayatta en tepeye çıkarsa da. Kollarına,ayaklarına,göz kapaklarına hareket edebileceği her yanına sanki misina ile kancasını takmış.İstediği her yöne acılar içersinde çekiştirerek götürüyordu.Sempatik ve yakışıklı olması, ortaya koyduğu hareketli ve dinamik müzik tarzı ile genç kızların her zaman istediği bir erkek, evli kadınların bir ah çektiği adam olması artık umrunda bile değildi. Bazen geride kalan,sıradan hayatını çok özlüyor.İçinde bulunduğu renkli küp şeklindeki hapishane ve sirkten sıyrılıp eski hayatına dönmek istiyordu. Ama bu mümkün değildi. Albüm anlaşmaları,Konser anlaşmaları,Tv programları vs,vs,altına imzasını attığı herşey geriye dönmesine engeldi.

Ve hayatındaki hiç birşey, 3 gün önce krallar gibi yaşadığı evine, kargo ile gelen kişiye özel dosyadan önemli olamazdı. Dosyayı eline aldığında gördüklerine inanamamış,onu bir an önce yırtıp atmak,yok etmek istemişti.Ama bunu yapamazdı.İçerisinden çıkan,siyah beyaz fotoğraflar ve bu fotoğraflarla ilgili bir yazı onu çok korkutmuş.Geçmişin hatırlamak istemediği karanlık labirentlerine ve kötü hatıralara götürmüştü onu.
“Ve hayat Semih... Namı diğer Bora Han... Hayat hep tekrar eder.” Diye başlıyordu yazı.
“Sen hep yol aldığını sanırsın,ama hayat ileriye giderken aslında hep geriye gider.”
“O fotoğraflara bak!. Ne gördüğünü ve ne hissetini biliyoruz.”
“Küçük sevimli okulunu,ve müdürü tanıdın mı? “
“Umarım hatırlamana yardımcı olmuşuzdur.”
“Yüz kitabında sana bir arkadaşlık teklif edeceğiz.Hem seninle hem de senin çevrenden biri ile yakından ilgileniyoruz.”
“Eğer arkadaşlığımızı kabul etmezsen,geçmişteki kötü anıların şu anki yaşadığın zamanda tekrar edecek”
“Arkadaşlığımızı kabul et! Ve de şu meşhur siyasetçi Aydın Tacoğlu ile ilgili bize daha fazla bilgi vermek için çaba sarfet”
“Orta Anadolu Turnende başarılar,Tabi her hangi bir sürprizle karşılaşmazsan))”
Açık bir tehditti bu.Ve geçmişle yüzyüze getiren bir tehditle gelen iş birliği mesajı gibiydi.O an bir süre hiç bir şey hissetmedi.Semih olarak çok acı çektiğini yüreğinin derinliklerinde dibine kadar hissetsede Bora Han olarak hiç bir şey hissetmemişti. Yapması gerekeni çok açık bir şekilde izah ediyordu yazı.
Akabinde menejeri aramıştı. Orta Anadolu Turnesine çıkacaklarından ve bu turne ile ilgili sponsorluk anlaşması yaptığı kuruluşlardan bahsetmişti ona.
Şaşkınlığı daha da çok artmıştı.O ana kadar, eline bu dosya ulaşıncaya kadar,Orta Anadolu konser turnesine çıkacağından haberi yoktu.Menajerinden önce eline gelen dosyadaki küçük yazı ona bu haberi daha evvel vermişti. Şaşkınlıktan ne diyeceğini bilemiyordu. Menejeri ise telefonda durmaksızın hangi şehirlerde konser vereceklerini,hangilerinde yeni çıkan albümü ile ilgili tanıtım etkinlikleri yapacaklarından bahsediyor, “Çok para kazanacağız” diyerek sevinç naraları atıyordu.
Bir gün sonra içindeki korku ve merak beynini kemirmeyi bırakıp,adeta yemeye başlamıştı.Menejerini arıyarak Yüz kitabı fan sayfasında yeni ekleme talepleri olup olmadığını yada beğeni düzeyini merak ettiğini sordu.
Herşey normaldi.Beğeniler yada ekleme taleplerinde fan edinme hedeflerinde herhangi bir sıkıtı yoktu.Beklediği cevabı alamamıştı.
Sonra aklına şöhret olmadan kısa bir süre önce yüz kitabında Semih Han adı ile açtığı profil sayfası geldi.İnternete girip,yüz kitabından eski profilene giriş yapmak istesede şifresini hatırlayamadı.
Uzun süre hatırlamak için çabaladı.
Karagöldü şifre,Ömer ile beraber birlikte sıklıkla kafa dinlemek için gittikleri gölün adıydı.
Bir anda Ömer’i hatırladı.Geçmişe öylesine hızlı bir şekilde döndü ki.Karagölde o talihsiz korkunç olaydan sonra ömerin yanında dakikalarca ağlayışını hatırladı.
Gözlerinden yaşlar süzülmüştü Bora Han’ın. Herkesin yanında olmak kişisel reklamını yapmak için yarıştığı, şöhretin gözlerinden yaşlar süzülürken, O artık Bora Han değil, acılar içersinde kıvranan Semih Han’dı.
Bir süre dizlerinin üzerine çökerek katıla katıla ağladı.Serikanlı olması gerektiğini bilse de,İçindeki acı ve utanç hiç birşeyi dinlemiyor,Kanadıkça,kanıyordu.
Sonunda dizlerinin üstünden Bora Han olarak kalkmayı başarmıştı. Sakince internette yüz kitabını açarak,eski kullandığı profil sayfasının şifresini girdi. Ve saniyeler içersinde geçmişi gözlerinin önüne serildi.
Yeni bir arkadaşlık teklifi gelmişti.Gelen teklifinde kimden geldiğini çok iyi biliyordu artık.